ஒரு நாள் கழிந்தது சிறுகதை - எதிர்வினைகள் 2

கனலியில் வெளியான ஒரு நாள் கழிந்தது சிறுகதை

ஒரு பெண்ணின் ஆசை ஆதங்கம் இயலாமை  இவைகளை சுற்றி வருகிறது கதை.அது எவ்வாறு எரிச்சலாக பதற்றமாக கோபமாக பொறாமையாக எதிர்வனையாக வெளிப்படுகிறது என்பதும் அதை நிழலை போல தொடர்ந்து வருகிறது .

இதில் பெண் , அதுவும் ஒரு சித்தாள் , அம்மா , மனைவி , நடுத்தர வயது என்று வேறு வால்யூமை நன்றாக கூட்டி வைத்திருக்கிறார் ஆசிரியர் :)

கிழவிகளோடும் நிற்க விருப்பமில்லை , கல்லூரி பெண்களோடும் போய் சேர்ந்து நிற்க முடியாது பள்ளி தோழிகள் பார்த்து விடுவார்களோ என்ற பயம் ..அமுதாவும் வராமல் போய்விடுவாளோ என்னும் கைவிடப்படுதலின் தனிமை ...

அதுவே அமுதா கடைசி நிமிடத்தில் வரும் போது திடீர்  பாசமாகவும்  மேஸ்திரி அப்புறமா அழுதுகொள் என்றதின் போது ஆழ்ந்த புறக்கணிப்பாகவும் , அந்த பெரியவர் உட்கார்ந்துகொள் என்று சொல்லும்போது கருணையான அடைக்கலமாகவும் அமுதாவிடமிருந்து வெளிப்படுகிறது .

மேஸ்திரியை முன்வைத்து அமுதா அபிராமியிடம்

நிகழும் அந்த உடைவு பெண்கள் ஏன் பெண்களாக திரள முடியாது என்பதற்கான நல்ல உதாரணம் :) 

இந்த சிக்கலான தப்பிக்கவே முடியாத அழுத்தும் சூழலில் இருந்து ஒரு நுட்பமான வகையில்

வெளியேறுகிறாள் .ஒரு பெண் என்பதன் desirability யை இறுக்க பற்றிக்கொள்கிறாள்.

அவள் கோபத்தின் மூலமும் அழுகையின் மூலமும் 

அந்த சூழலில் குற்ற உணர்வு இடம்மாறி அந்த பெரியவர் அடிக்கப்படுவது அமுதாவின் redemption ஆக நிறைவேறுகிறது.

அவளுக்கு வக்காலத்து வாங்க அந்த பெரியவர் அறையப்படும் போது .. she becomes a mysterious point of both desiring / desirable object at the same time .

இவ்விரண்டும் இணைந்துகொண்ட  அந்த புள்ளியில் எழுந்து நடந்து போகும்போது உடல் சிலிர்க்கிறாள் 

மனித உறவுகளின் ஆதாரமே ஒவ்வொரு மனிதனும் மற்றொருவனால் பொருட்படுத்தப்படவேண்டும் / விரும்பப்படவேண்டும் என்ற அடிப்படை  விழைவில் இருந்து எழுவதே 

இதுவே மரியாதை , அன்பு , காதல் , நட்பு , ஆசை

என்று பல தளங்களில் வெளிப்படுகிறது .

அமுதாவின் விஷயத்தில் , அவள் சூழல் ,அது desire என்னும் தொடர்புறுதலாக மட்டுமே வெளிப்பட முடியும் என்பதாக இருக்கிறது.

கார்த்திக், சிட்னி

அன்புள்ள சுரேஷ்,

    ஒருநாள் கழிந்தது சிறுகதை அன்றாடம் வேலைக்குச் செல்லும் எல்லாப்பெண்களும் அனுபவிக்கும் சித்ரவதை. அதை எள்ளலுடனும் அங்கதத்துடனும் எழுதியிருப்பதற்கு என் பாராட்டுக்கள். ஆனால் உள்ளூற ஒரு சோகம் இழைகிறது. 

     பெண்களின் இயல்பு இதில் மிக நுணுக்கமாக சுட்டிக்காட்டப்படுவது எனக்கு மிக வியப்பைத் தருகிறது. என்னால் அவ்வியல்பை நன்றாக புரிந்துகொள்ளமுடிகிறது. 

        அங்கங்கே வரும் கெட்ட வார்த்தைகள் எனக்கு சற்று விலக்கத்தைக் கொடுத்தன. மிக கொச்சையாக அசிங்கம் பேசுவதும் நான் விரும்பாத ஒன்று. ஆனால் விளிம்புநிலை மனிதர்களின் இயல்பு இப்படிப் பேசுவதுதான் என நவீன இலக்கிய எழுத்தாளர்கள் விதிகள் வகுத்திருந்தால் நான் ஒன்றும் செய்வதற்கில்லை. மிகப் பெரும் எழுத்தாளர்களே ஒன்றும் சொல்லாதபோது என்னால் என்ன செய்யமுடியும்? 

          புண்ணின் மேல் மண் கொட்டினால் வரும் எரிச்சல் மிகச்சிறந்த உவமானம். 

          அபிராமியின் பெயர் வருமிடத்தில் அமுதா என தவறாக குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது என நினைக்கிறேன். ஏனெனில் மனவிலக்கம் காண்பிப்பவள் அமுதாதான். அபிராமி அல்ல என்பது என் அபிப்ராயம். 

           இவ்வளவு தூரம் பெண்ணாக நடந்துகொள்பவள் ஏன் ஆணைப்போலக் குடிக்க விரும்புகிறாள் என்றுதான் எனக்குப் புரியவில்லை. அப்புறம் அழுதுகொள் என்ற கொத்தனாரின்மேல் வருகின்ற கோபத்தையும் தன்னைக் கண்டுகொள்ளாத கணவன்மேல்  வருகின்ற கோபத்தையும் அடக்கவோ தவிர்க்கவோ இருக்கலாம் என எனக்குத் தோன்றுகிறது. 

             எப்படியோ இத்தனை எளிமையான ஒரு சிறுகதையை நான் சுரேஷிடம் எதிர்பார்க்கவில்லை. கதை நேரடியாக இருக்கிறது. வாசகர் சிந்தித்து நிரப்புவதற்கு கற்பனை செய்வதற்கு எவ்வித இடமுமில்லை. மிக உணர்ச்சிகரமான சிறுகதை. கோபமும் எரிச்சலும் கொண்ட மனநிலை நம்மையும் அப்படியே தொற்றிக்கொள்கிறது. அதனால் அதை மீறி என்னால் வேறு எதுவும் சிந்திக்க இயலவில்லை. இது முழுக்க முழுக்க என் கருத்து. மாற்றுக்கருத்துகளும் இருக்கலாம். 

            கூடிய விரைவில் சிக்கலான களச் சிறுகதையின் எதிர்பார்ப்புடன் வாழ்த்துக்களைத் தெரிவித்துக்கொள்கிறேன். 

அன்புடன் கிறிஸ்டி.

ஒரு நாள் கழிந்தது சிறுகதை - எதிர்வினைகள் 1

கனலி இதழில் வெளியான ஒரு நாள் கழிந்தது சிறுகதை

அன்பின் சுரேஷ்

ஒருநாள் கழிந்தது டிபிகல் சுரேஷ் கதை. ஆனால் வழக்கமாக இருக்கும் ஒரு எதிர்பாரா அதிர்ச்சி இதில் இல்லை.

அமுதாவின் பாத்திரம் மெல்ல மெல்லத்தான் துலங்கிவருகிறது.. முதலில்  புதிதாக குடிக்க கற்றுக்கொண்ட கொளுத்து வேலைக்கு போகின்றவள் என்று ஒரு குடிசை வீட்டில் குடிகாரக்கணவனுடன் இருக்கும் ஒருத்தியைக்குறித்தான உளச்சித்திரம் ஏற்பட்டிருந்தது. பின்னர் பசுமை வீடு என்றதும் கொஞ்சம் தேவலாம் போல என்று அச்சித்திரம் கொஞ்சம் மெருகேறியது, பின்னர் கேஸ் அடுப்பு, சேமியா பாத்  ,ஒரு நல்ல பள்ளியில் படிக்கும் மகள், தொலைக்காட்சி  சீரியல் பார்ப்பவள்  என்று முதலில் எண்ணியதற்கு முற்றிலும் மாறான ஒரு அமுதாதான் சைக்கிளில் பேருந்துநிலையம் செல்கிறாள். அவள் படித்தவளும்  கூட என்று பேருந்தில் ஏறியதும் தெரிகின்றது.  படித்த அமுதா கட்டிடவேலைக்கு போவது ஆச்சர்யமாகவே இருந்தது.

அபிரமியின் பாத்திரம் அச்சு அசல் கொளுத்து வேலைக்கு போகும்  அடுத்த நாளைக்கான வேலையை எப்படியும் உறுதிப்படுத்திக்கொண்டே வீட்டுக்கு திரும்பும் , நான் அன்றாடம் காணும் பலநூறு பெண்களுடையது.

வழக்கம் போலவே சில வாக்கியங்கள் திகைப்பும் பிரமிப்பும் ஏற்படுத்தின.strong  என்று நான் எப்போதும் நினைக்கும்படியும் சுரேஷ் எப்படி இதெல்லாம் எழுதறாரு என்று வியக்கும்படியும் இருக்கும் சில வரிகள்/வார்த்தைகள் இருந்தன இதிலும்.

//புதுப்பத்தினியாக //மீண்டும் வேலைக்கு போவது

//புண்ணில் கொட்டிய மண்//

//திறமையும் வேட்கையும் கொண்ட கொத்தனார்கள்//

கார்களில் செல்கிறவளின் ஞாபகம் // ஒரு துரோகச்செயலைப்போல // மீண்டும் வருவது. (மீள  மீள வாசித்தேன் இதை)

பேருந்தில் இப்படி கொஞ்சம் எல்லை மீறி நடத்துனர், ஓட்டுநர் மற்றும் அருகிலிருக்கும் ஆண்களிடம் பேசிக்கொண்டு வரும் பெண்களை நிறைய பார்த்திருக்கிறேன். இந்த மீறல் அவர்களுக்கு ஒருவித விடுதலையை அளிக்கின்றது என்று நினைப்பேன்.

சென்ற வாரம் கூட ஒரு  மில் வேலைக்கு செல்லும், தோழிகளுடன்   வந்திருந்த பெண், அப்போதுதான் பஸ்ஸில் ஏறிய ஓட்டுநரிடம் ’’எந்நேரம் நிக்கறது, இப்போ பஸ்ஸை எடுக்கலைன்னா உங்களை டைவோர்ஸ் பண்ணிருவேன் பாத்துக்குங்க’’ என்றாள், அவர் ’’டைவோர்ஸ் பன்ணிட்டு வேறெ எங்கே போவே?" என்றதும் உடனிருந்தவர்கள் பலமாக சிரித்ததும்  நினைவுக்கு வந்தது

கலவனை வழித்து வீசி பூசுவது, கலவைக்கு மணல் எடுத்துக்கொண்டு போவது, கதவுகளின்னும் வைத்திருக்காத கூடம், சட்டை அனிந்துகொண்டு பூச்சுவேலையை நாசூக்காக செய்யும் மேஸ்திரி இதெல்லாம் எப்படி எழுதினீங்க?

கமலாபுரம் திருவாரூர் திருத்துறைப்பூண்டி என்று அந்த ஊர்களின் பெயர்களை சொல்வது கதையுடன்  ஒரு  ஒட்டுதலைத் தருகிறது.

அந்த கச்சிதமான  உடற்கட்டுடன் இருந்த மேஸ்திரி அன்று  அமுதாவுக்கு எற்படுத்திய எரிச்சலும் ஒவ்வாமையையும் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. நீங்கள் விளக்கவில்லையெனினும் அபிராமி தொட்டவுடன் ஏற்படும் அருவருப்பும் அப்படியேதான் அமுதாவாக இருந்து வாசிக்கையில் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது.

உடலும் உள்ளமும் களைத்த அமுதா மாலை  பயணிக்கும்பேருந்தில் அந்த முதியவர் சலுகை எடுத்துக்கொண்டு பேசுவதும் திடீரென அந்த சலுகை எல்லைமீறியதாக பிற ஆண்களால் எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டு, காட்சி சட்டென மாறுவதும், அமுதாவின் எப்போதோ ஏற்பட்டிருந்த  ஏதோதோ காயங்களுக்கு அங்கு மருந்து போடப்படுவதுமாய்  அந்த கடைசிப்பகுதி பிரமாதம்.

மிக நல்ல வலுவான கதை இது சுரேஷ்.

 அன்புடன்

தேவி

இக்கதை பல்வேறு வாசிப்பு சாத்தியங்களை கொண்டிருந்தாலும், எனக்கு வலுவாக தோன்றியது ஒரு பெண் தன் உடலை அவதானிப்பதின் பதற்றங்கள் தான் கதை மையம் என.

உண்மையில் அமுதா மனதளவில் சிறுமிதான், ஒரு வளர்ந்த பெண்ணுக்கு தாயான போதும் அமுதாவின் அகத்துள் உள்ள சிறுமி புறத்தின் ஈவு இரக்கமற்ற எதார்த்தத்தை எதிர்கொள்ள நேரிடுவதை ஆசிரியர் கூர்ந்த மொழியால் சிற்சில வார்த்தைகளிலேயே கனமாக காட்சிப் படுத்தியுள்ளார்.

வேட்டை, பழங்குடி காலகட்டங்களில் பெண்கள் இயல்பாக மது அருந்தி இருப்பார்கள் என்றுதான் நினைக்கிறேன், ஒரு நீண்ட அகழிக்கு பின் பெரும்பான்மை பெண்கள் இயல்பாக மது அருந்த தொடங்கும் காலம் இது, இவளின் புதிய மதுப்பழக்கத்தை இயல்பாக கணவன் கடந்துசெல்லும் காட்சி அதை காட்டுகிறது.

வீட்டில் பணியிடத்தில், பயணத்தில், என எங்குமே தன்னை வெறும் உடலாக நுகர் பொருளாக எல்லோரும் பார்ப்பது குறித்து அவளுக்கு பெரிய வருத்தம் ஒன்றும் இருப்பது போல் தெரியவில்லை, உள்ளார்ந்து தான் மேலும் அழகாக இருக்க வேண்டும் இளமை குன்றாது இருக்க வேண்டும் எல்லா இன்பங்களையும் துய்க்க வேண்டும் என்றுதான் பதட்டம் கொள்கிறாள்.

நிலப்பிரபுத்துவ காலகட்டத்தில் இதை விடவும் பாலியல் சீண்டல்கள் இருந்திருக்கும் தோட்ட வேலைகளுக்கு செல்லும் பெண்களுக்கு, அந்தப் பெண்களின் துயரமும் அமுதாவின் துயரமும் ஒன்றுதானா?

யாரிடமும் எந்த எதிர்ப்பும் காட்டாத அமுதா அந்த பெரியவரின் வார்த்தைகளால் ஏன் அவ்வளவு சீற்றம் கொள்கிறாள் ? அமுதாவே அறியாத ஆழத்து உண்மையை அவர் அசைத்துப் பார்க்கிறாரா? 

கதிர் முருகன் 

கோவை