Sunday 25 December 2016

சில கவிதைகள்

கவிதைகள் குறித்தும் கவிஞன் குறித்தும் எப்போதுமே எழுச்சிமிக்க ஒரு பார்வை எனக்குண்டு. எப்படியாயினும் நாம் அனைவரும் "உச்சி மீது வானிடிந்து" என்று தொடங்கியவர்கள் தானே. ஆகவே சிறந்த கவிதைகளுக்கு அளிக்கக்கூடிய மிகப்பெரும் மரியாதை நான் சிறந்தவை என எண்ணுபவற்றை பகிர்ந்து கொள்வது. மிகப்பெரிய அவமதிப்பு என்பது நான் எழுதியவற்றை பகிர்ந்து கொள்வது. இப்பதிவு அவமதிப்பே!

மறைதுயர்

இன்றிரவு உதிரப் போகும் உன் கண்ணீர் துளிகளில் கலந்திருக்கிறது என் உப்பும்

எவ்வளவு தனித்தவள் நீ!

ஒளித்து வைக்கப்படும் உன் ஒவ்வொரு துயரும்

தூங்கிய குழந்தையை தொலைத்தப் பெற்றவள் என

என்னை நிலைகொள்ளாமல் அடிக்கிறது

அறிவாயா நீ

உன் சிரிப்பின் ஒவ்வொரு முத்துக்கும் நான் மூழ்கும் ஆழங்களை

-----

வெளியேற்றல்

களீரெனும் அச்சிரிப்பில் மறைந்திருக்கும் உன் அழுகை

அறிந்தவன் நான் மட்டும்

இறுமாப்பு கொள்கிறேன்

அச்சிரிப்பு உச்சிக்கேறி வெளியேறும் கண்ணீர்

கண்ணீரில் கலந்து விடுகிறது

உன் துயரும்

அது கடந்த சமனும்

மீண்டும் தலை குனிகிறேன்

-----

பை

அவர்களின் பை அடக்கமானது

மாட்டிக் கொண்டு போய் விடலாம்

அது பிறரின் முகத்தில் இடிப்பதோ

மாட்டியிருப்பவர் வலுவை கூட்டிக் காண்பிப்பதோ அவர்களுக்குத் தெரியாது

பின் படிக்கு முந்தைய இருக்கை இடுக்கில் சொறுகி இருக்கும் என் பை அப்படியல்ல

அது பிறரைக் கீறும்

எடுத்துக் கொண்டு இறங்க நேரமாகும்

முன் செல்பவரை எனக்குத் தெரிவது போல் இடிக்கும்

ஆனால்

அது உருவாக்கும் அத்தனை அசௌகரியங்களும்

அனைவருக்கும் தெரிந்தே இருக்கும்

------

வினா-அடி-வினா

அடி

என்னடா

நீ அழகல்ல

சரி

கோபமில்லை?

கோபம் தான்

ஆனால் நீங்கள் அழகு

மலர்கொத்துகள் தான் உனக்கு விருப்பமா?

இல்லை ஒரு மலரின் ஒவ்வொரு இதழும்

என்ன?

உனக்குள் இருக்கும் நீங்கள்

என்ன?

அடர் இருளின் துளி வெளிச்சமென குளித்த ஈரம் சொட்டும் உன் கூந்தல் நுனிகள்

ம்

பனியின் வெள்ளை படர்ந்த உதட்டுச் சுருக்கங்கள்

ம்ம்

உடைக்கும் உடையின்மைக்கும் இடையே மின்னும் தோள்

ப்ச்

பழிப்பு காட்டுகையில் பார்க்கக் கிடைக்கும் உள் உதட்டுச் சிவப்பு

டேய்

கழுத்தில் மின்னும் வியர்வை

ம்ஹும்

கண்களில் எரியும் தீ

எப்போது

கவலை மறைக்கும் புன்னகை

இல்லவே இல்லை

சிறுமியென மூக்குறிஞ்சல்கள்

போடா

வெட்கமில்லா பெருஞ்சிரிப்பு

அடிப்பேன்

விரைந்து வெளியேறும் திக்கல் பேச்சு

ம்ஹ்ம்

வியந்து நோக்கும் விரிந்த விழிகளும் திறந்த சிறு வாயும்

அய்யோ

அணுக்கத்தில் தெரியும் உடற்புள்ளிகள்

வேண்டாம்

மேலும் அணுகையில் எழும் உடல் மணம்

போதும்

ஏன்

போதும்

ஏன்

போதும்

சரி

சரியா?

சரிதான்

------

இரு முத்தங்கள்

இவ்விள மஞ்சள் வெயிலுடன்

என்னை எழுப்புகின்றன

இரு முத்தங்கள்

ஒன்று உன் கனிவின் முத்தம்

மற்றொன்றென் கனவின் முத்தம்

------

சட்டென

அவள் குரலில் என்னதான் இருக்கிறது

விரைந்து செல்லும் பேருந்துக்கு

தலைசாய்க்கும் அரளிச்செடி

ஆக்கிவிடுகிறது என்னை

------

முடிக்காமலிருத்தல்

முழுதாக உண்ணப்படாமல் சேர்த்து வைக்கப்படுகின்றன

அவளின் ஒவ்வொரு சொற்களும்

புதுப்பொருளை

வருடி வருடி மகிழும் பிஞ்சு போல

எடுத்துவிட்டு

எடுத்துவிட்டு

திரும்ப வைக்கிறது

சிந்தை

அவள் சொற்களை

------

பாவனித்தல்

சென்று கொண்டிருக்கும் பேருந்தில்

காதடைக்கும் குளிர்காற்றை சுவாசித்தபடி

வாசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்

அடுத்த நிறுத்தத்தில் அவள் ஏறப் போகும்

பதற்றத்தை மறைக்க

-

Saturday 10 December 2016

முகங்கள் தொலைந்த மேடை

எனக்கு முன் எத்தனையோ பேர் சொன்னது தான்
ஏளனம் செய்வதற்கு ஏற்றது தான்
இயலாமையின் இயல்பான உச்சம் தான்
இருந்தால் என்ன
எத்தகைய கயமை நிறைந்த எண்ணம் எனினும் கண்ணீர் தூயதுதான்
என் விழிகள் வழிவதே இல்லை
இது தான் என் புலம்பல்
என் குரல் உடைவதேயில்லை
இது தான் என் புகார்
எழுந்த செல்ல நினைக்காதீர்கள்
எத்தனையோ பேர் இதற்கு முன் சென்று விட்டனர்
கெஞ்சுகிறேன்
பச்சையாய் சிரிக்கிறேன்
பார்வை எதிர்ப்படுகையில் தலை தாழ்த்துகிறேன்
உங்கள் கால்களை நக்குகிறேன்
நக்கிய நாக்கினால் உங்கள் கரங்களை முத்துகிறேன்
சென்று விடாதீர் சென்று விடாதீர் என அரற்றுகிறேன்
தாளாத துக்கம் நெஞ்சை அடைக்க காரணம் கேட்கிறீர்களா
காரணம் தெரிந்த பின்பு துக்கம் என எஞ்சுவது உண்டா தோழரே
என்ன தான் என் சிக்கல்
உணவுக்குப் பஞ்சமில்லை
உறவுகளும் கொஞ்சமில்லை
உயிர் விடவும் எண்ணமில்லை
உடல் வலுவும் குறையவில்லை
இதற்கு மேல் எண்ண வேண்டும் என்கிறீர்களா
இது தான் என் சிக்கலே
ஏதோவொன்று நிரம்பவில்லை
ஆட்டம் காணும் போதெல்லாம் தளும்புகிறது
தொட்டறியக் கூடிய துயர் என சில உண்டு
இறப்பு இழப்பு தோல்வி என
இன்மையில் எழும் என் துயரை
இரவில் நான் உணரும் நடுக்கத்தை
சொல்ல முடியவில்லை
சொல்லவே முடியவில்லை
நரம்புகள் அத்தனையும் கொதித்து நொதிக்கிறது
நஞ்சு
வெறுப்பெனும் வெகுளியெனும் பயமெனும் தாழ்வெனும் நஞ்சு
நஞ்சு
நகக்கண்ணளவு நக்கினாலும் நசுக்கிவிடும் நஞ்சு
கடுங்கசப்பு கண்ணறியா இருப்பு
பெருங்காட்டை அழிக்கும் துளி
பேரழகை துணிக்கும் எரி
என்னுள் ஏறுகிறது
வரலாறு முழுதும் சாக்கடையில் அமிழ்ந்த கொடுநஞ்சு
எழுக
நஞ்செழுக
என்னுள் எழுக
என்னை உண்டெழுக
அறிவற்றவனின்
அழகற்றவனின்
ஆற்றலற்றவனின்
கண்ணீரும் அற்றவனின்
துயர் எழுக
எழுந்து மூடுக இவ்வுலகை
இருளட்டும் அனைத்தும்
இறக்கட்டும் அத்தனையும்
அன்னை முலைகளில் ஊறட்டும் என் வெகுளி
ஆறுகளில் கலக்கட்டும் என் கனவுகள்
அன்னத்தை அணையட்டும் என் எச்சில்
எங்கும் நிறையட்டும் என் நஞ்சு
சொல்லென மாறாத்துயரை சொல்லாதொழிந்த உலகே நீ அழிக
இல்லென ஒன்றில்லாதவன் எழுக
இல்லங்கள் இழிக
சோம்பலென தன்னிரக்கமென தாழ்வுணர்ச்சியென எண்ணி நகைத்து உமிழ்ந்து வெறுத்து ஒதுக்கிய அத்தனையும் எழுகிறது
என்னை கோமாளி என்பீர்கள்
குறையுடையோன் என்பீர்கள்
அறிவிலி என்பீர்கள்
அழகிலி என்பீர்கள்
அறமிலி என்பீர்கள்
ஏற்கிறேன் அனைத்தையும்
எழுகிறேன் என் துயருடன்
ஆற்றாத அழல் என ஒன்று எழும் ஒவ்வொரு முறையும்
வலுவிலியின் வாய் வழி எழுகிறது அவ்வழல் எனக் கொள்க
இனி ஒவ்வொரு கருவறையிலும் நுழையும் விந்தில் உட்செல்வது வலுவின்மையின் ஓலமே
சோம்பலின் ஒப்பாரியே
செயலின்மையின் அசைவே
அத்தனைக்கு முன்னும் உங்களுக்கு ஒரு வாய்ப்பிருந்தது
ஈரத்துடன் எடுத்தென்னை அணைத்திருந்தால்
உள்ளே வெறுப்பின்றி ஏனென்று என்னை நோக்கி ஒரு வார்த்தை கேட்டிருந்தால்
இருந்திருப்பேனே
அடைந்திருப்பேனே
அளித்திருப்பேனே
ஒன்றும் அற்றவன்
ஒன்றும் அற்றவன்
ஒன்றும் அற்றவன்
உறவென ஒரு உயிரை சம்பாதிக்கவில்லை
புகழென ஒரு வார்த்தை சேரவில்லை
சுகமென ஏதும் கண்டதில்லை
ஏளனம் ஏளனம் எங்கு சுற்றினாலும்
ஏளனம் ஏளனம்
எனக்கு மட்டும் எதுவும் தரப்படவில்லையா
ஒரு நெஞ்சும் துடிக்கவில்லையா
நான் யாரிடம் முறையிட
எதை வேண்ட
என்ன செய்ய
கிடைக்காது
எப்பதிலும் எனக்கு கிடைக்காது
வெற்றியின் முன் தோல்வியின் பாவனை செய்பவனையே கச்சை திறந்து முலை சப்ப அனுமதிக்கும் பெரு நியதி
நான் தோற்றவன்
முற்றாய் நிராகரிக்கப்பட்டவன்
முடிவு நோக்கி சென்று கொண்டிருப்பவன்
இன்னொரு மாற்றமென இறப்பை மட்டுமே காத்திருப்பவன்
என்னை நோக்கி எக்கண்ணும் திறக்கப் போவதில்லை
என்னை நோக்கி எச்சொல்லும் எழப் போவதில்லை
இருந்தும் கெஞ்சுகிறேன் புலம்புகிறேன்
புகலிடம் கேட்கிறேன்
புரிந்து கொள் என்கிறேன்
உலகோரே
உலகு நீங்கி மற்றிடம் உறைவோரே
கேட்கிறதா என் புலம்பல்
உணர முடிகிறதா என் வலியை
வலிக்கு காரணம் கேட்க மட்டுமே உங்களால் முடியும்
காரணமின்மையே என் வலி
உன் மொழியை எனக்குக் கற்றுக் கொடு
எதைச் சொன்னால் உன் முகம் மலர்கிறது
எதற்கு உன் முகம் சுருங்குகிறது என நான் கவனித்துக் கொள்கிறேன்
உனக்கு பிடித்த சொல்லையே பேசுகிறேன்
நீ சொல்வதை எல்லாம் செய்கிறேன்
என்னை போலியாகவேனும் திட்டு
பேச்சுக்கென்றேனும் பாராட்டு
நகைப்புடனாவது கண்ணீர் விடு
வெறுப்புடனாவது அணைத்துக் கொள்
யாருமில்லாதவன்
ஏதுமில்லாதவன்
இத்தனைக்குப் பிறகும் இளகாதது எது
அது என் அறிவின்மை
உண்மை புறமுதுகு காட்டும் என் அச்சம்
விட முடியவில்லை
இருக்கட்டும்
இருள் என்கிறீர்களா
இருக்கட்டும் அவ்விருள் என்னுடன்
எல்லாவற்றையும் எடுத்துச் சென்ற பிறகு எஞ்சியதை எடுத்துச் சூடி யாருமற்ற பேரரங்கில் அரங்கேற்றுகிறேன் என் கூத்தை
சிரிக்கிறேன் அழுகிறேன் சிந்திக்கிறேன் சிலாகிக்கிறேன் சிறுத்துப் போகிறேன்
முழு மூச்சாய் நடிக்கும் என்னை  வெறுமையுடன் பார்த்து நிற்கிறது முகங்கள் தொலைந்த மேடை

Sunday 4 December 2016

அன்னா கரீனினா - வாசிப்பு

அசோகமித்திரனின் தண்ணீர்,கரைந்த நிழல்கள் மற்றும் இன்று ஆகிய படைப்புகளை படித்த போது ஒரு எண்ணம் எழுந்தது. அவர் தொடர்ச்சியாக தன் படைப்புகளில் இடைவெளியை "பெருக்கிக்" கொண்டே செல்கிறார் என. தண்ணீர் ஒரு தெருவின் தண்ணீர் பிரச்சினையையும் அதன் வழியாக ஈரம் குறைந்து போன ஒரு வாழ்க்கையையும் சொல்லும். இருந்தும் அக்கதை ஜமுனாவை சுற்றி தான் நடக்கும். கரைந்த நிழல்கள் ஒரு படம் கை விடப்படுகிறது என்பதை ஒரு மையம் போல வைத்துக் கொண்டு அடையாளமற்ற பல்வேறு மனிதர்களின் வாழ்க்கையை சுற்றி பயணிக்கும். இன்று நாவலை இன்று வரை ஒரு நாவலென்றே ஒத்துக் கொள்ள முடியவில்லை. அந்த அளவிற்கு அது எந்த மையமும் இல்லாமல் சுழன்று செல்லும். அதுபோலவே டால்ஸ்டாயிடமும் அவர் படைப்புகளின் கால வரிசையைக் கொண்டு ஒரு "பரிணாம" வளர்ச்சியை காண முடிகிறது. அவர் சாயலை பிரதிபலிக்கும் போரும் வாழ்வும் நாவலின் பீயர் அன்னா கரீனினாவின் லெவின் புத்துயிர்ப்பு நாவலின் நெஹ்லூதவ் ஆகியோரிடம் அதனை காண முடிகிறது. பீயரை ஒரு கள்ளமற்ற பெருங்கோபம் கொண்ட மனிதனாக எளிதில் மனமிரங்கி விடுபவனாக சித்தரித்திருப்பார். லெவின் கறாரான பண்ணையார் லௌகீகன் அதே நேரம் அந்த வாழ்க்கையில் இருந்தே தன் மீட்சியை நோக்கிச் செல்பவன். ஆனால் நெஹ்லூதவ் முழுமையாக தன்னை சீரழித்துக் கொண்டவன். அதிலிருந்து மீண்டு வருவதற்கான ஒரு கடுமையான பயணத்தை மேற்கொள்பவன்.

பேராசிரியர் நா.தர்மராஜன் மொழிபெயர்ப்பில் பாரதி புக் ஹவுஸ் வெளியிட்டிருக்கும் டால்ஸ்டாயின் அன்னா கரீனினா நாவலை வாசித்தேன். ஒழுக்க மதிப்பீடுகள் காலத்துக்கு காலம் மாறுபடுபவை. இந்த நாவலின் சுருக்கமான பதிப்பு 1947-ல் வெளிவந்த போது தமிழறிஞர் இரா.தேசிகன் ஒரு முன்னுரை எழுதியிருக்கிறார். மேலும் எஸ்.நாகராஜன் எழுதியிருக்கும் ஒரு கட்டுரையும் நாவலின் முன் இணைப்பாக இந்த நூலில் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. பல வருட கால இடைவெளிகளுக்கு இடையே எழுதப்பட்டுள்ள இந்த இரு கட்டுரைகளுமே அன்னா கரீனினாவை ஒழுக்கத்தை முன்னிறுத்தும் ஒரு நாவலாகவே பார்க்கின்றன. ஒரு புறம் வழி தவறிய அன்னா-விரான்ஸ்கி. மறுபுறம் ஒழுக்கத்துடன் வாழும் லெவின்-கிட்டி. ஒழுக்கம் தவறிய ஒரு பெண்ணை தூற்றாமல் டால்ஸ்டாய் கருணையுடன் அணுகி இருக்கிறார் என்கிற ரீதியிலேயே இந்த நாவல் நம் சூழலில் அணுகப்படுகிறதோ என்ற எண்ணம் எழுகிறது. ஒரு எளிமையான ஒழுக்க விதியை முன் வைக்க எழுநூறு பக்கங்களை கடந்து விரியும் ஒரு நாவல் எதற்கு?

மாறியிருக்கும் சூழலில் இந்நாவலின் பொறுத்தப்பாடுகள்  வேறு மாதிரியானவை என்றே எண்ணத் தோன்றுகிறது. சகோதரன் மனைவி டாலியுடன் சகோதரன் ஆப்லான்ஸ்கிக்கு ஏற்பட்ட ஒரு பிணக்கை சரி செய்தவற்காக பீட்டர்ஸ்பர்கில் இருந்து மாஸ்கோ வருகிறாள் அன்னா. ஒன்பது வயது மகனுக்கு தாய் அன்னா. டாலியின் சகோதரி கிட்டி யாரைமணம் புரிவது என்ற குழப்பத்தில் இருக்கிறாள். இள வயதில் இருந்து தன்னுடன் பழகிய லெவின் அல்லது ராணுவ அதிகாரி விரான்ஸ்கி என அவள் முன் இரு வாய்ப்புகள் உள்ளன. அவள் லெவினை மறுதலிக்கிறாள். விரான்ஸ்கியை தேர்ந்தெடுக்கலாம் எனும் எண்ணி இருக்கும் போது அன்னாவால் அவன்  ஈர்க்கப்பட்டு விடுகிறான். அன்னா விரான்ஸ்கியால் தனக்குப் பிறந்த பெண் குழந்தையுடன் அவள் கணவன் கரீனினை விட்டுப் பிரிகிறாள். காதல் வண்ணமிழக்கும் போது எதார்த்தம் வதைக்க அவள் இறந்து விடுகிறாள். லெவின் தன் ஆன்மீக மீட்சியை நோக்கிப் பயணிக்கும் அதே நேர‌ம் ஒரு மகிழ்ச்சியும் பொறுப்பும் உள்ள கணவனாகவும் தன் வாழ்க்கையைத் தொடர்கிறான் என்பதைச் சொல்லி நாவல் முடிகிறது. ஆனால் இது அன்னாவின் சீரழிவைச் சொல்லும் நாவலென என்னால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை.

டால்ஸ்டாயிடம் என் வாசிப்பில் நான் காணும் ஒரு அம்சம் அவருடைய புனைவுகளில் மிக முக்கியத் திருப்பங்களை ஏற்படுத்திவிடும் மாற்றங்களை சுருக்கமாக சொல்லிவிட்டு கடந்து விடுவார். உதாரணமாக மாஸ்லவாவை மீட்டுக் கொண்டு வர நெஹ்லூதவ் பாடுபடுவதாகவே புத்துயிர்ப்பின் கதையோட்டம் இருக்கும். ஆனால் மாஸ்லவாவின் வாழ்வின் மோசமான நாட்களை ஒரே அத்தியாயத்தில் மிக விரைவாகச் சொல்லி கடந்து விடுவார். அது போலவே விரான்ஸ்கி அன்னாவால் கவரப்படும் இடத்தில் வெளிப்படும் அடர்த்தியான மௌனம். பீட்டர்ஸ்பர்கில் இருந்து மஸ்கோவிற்கு விரான்ஸ்கியின் அம்மாவுடன் பேசியபடியே ரயில் நிலையம் வருகிறாள் அன்னா. கதாப்பாத்திரங்கள் குறித்து சொல்லும் ஒரு சில வார்த்தைகளின் வழியாகவே அவர்களைப் பற்றிய ஒரு மனச்சித்திரத்தை டால்ஸ்டாய் உருவாக்கி விடுகிறார். அன்னா பேசும் சில வார்த்தைகளே அவளுடைய மேன்மையான குணங்களை சொல்லி விடுகின்றன.

ரயில் நிலையத்தில் "என்னிடம் இருந்த எல்லா கதைகளையும் சொல்லி விட்டேன்" என விரான்ஸ்கியின் அம்மாவிடம் சொல்வதும் "உங்கள் அம்மா அவர் மகனைப் பற்றியும் நான் என் மகனைப் பற்றியும் பேசிக் கொண்டே வந்தோம்" எனச் சொல்லும் இடங்களுமே பிறரிடமிருந்து அவளை வேறுபடுத்துகின்றன. அவள் டாலியை சமாதானப்படுத்துவதிலும் அவளுடைய மேன்மைகளே வெளிப்படுகின்றன. கிட்டியை முதன் முதலில் அன்னா சந்திக்கும் இடத்தை மிக நுண்மையாக சித்தரித்திருப்பார் டால்ஸ்டாய். குழந்தைகள் அவளை சூழ்ந்து கொண்டு விளையாடிக் கொண்டிருக்கும். மனதளவில் அவளை அன்னை அன்னை என நினைவுறுத்திக் கொண்டே இருக்கின்றன குழந்தைகள். விரான்ஸ்கியைப் பற்றி பேச்சு திரும்பும் போது இயல்பாகவே ஒரு சம்பவத்தை தனக்கே உரியதென அன்னா எண்ணிக் கொள்கிறாள். கரீனின் உடைய தோற்றம் கிட்டிக்கு நினைவுக்கு வரும். குழந்தைகளை நோக்கி வரும் அன்னா தடுமாறி கீழே விழுந்து விடுவாள். இந்த ஒரு காட்சியில் அவள் உணரும் தடுமாற்றமே அவளை ரயிலில் விழ வைக்கிறது. அது அப்படியே முடியும் என்பது தீர்மானிக்கப்பட்டது போல.

விரான்ஸ்கியை நடன அரங்கில் அன்னா கவர்வதை கிட்டி தான் பார்த்து நிற்கிறாள். ஏமாற்றப்பட்டவளாக கையறு நிலையில் எதுவுமே ஆற்ற முடியாதவளாய் தனித்து நின்று நோயுருபவளை மீட்பதற்காக டால்ஸ்டாய் அவளை ஜெர்மனிக்கு அனுப்பி விடுகிறார். கிட்டதட்ட அதே மனநிலையில் இருக்கும் லெவினை அவன் கிராமத்திற்கு. லெவினின் அறிமுகமும் போரும் வாழ்வும் நாவலில் பீயரின் அறிமுகம் போலவே இருக்கிறது. மூடிய அறையில் அனுமதி இன்றி கதவைத் திறந்து கொண்டு நுழைகிறான். தன் அண்ணனுடைய நிலைக்காக வருந்துகிறான். ஆப்லான்ஸ்கியுடன் வேட்டைக்குச் செல்கிறான். கடுமையான உழைப்பின் வழியாக தன்னை மறைக்க முயல்கிறான். அன்னா மீண்டும் பீட்டர்ஸ்பர்கிற்கு திரும்பும் போது பனிப்புயல் நடுவே விரான்ஸ்கியை சந்திக்கிறாள். மனதில் எழும் சஞ்சலங்களுக்கு பனியை டால்ஸ்டாய் படிமம் ஆக்குவதை புத்துயிர்ப்பு நாவலிலும் காண முடியும். ஒருவேளை பனியை இரக்கமற்ற பேரழகாக எண்ணலாம். நெஹ்லூதவ் மாஸ்லவாவை நோக்கி நகரும் அந்த சூழலிலும் பனி ஆறு உருகுவதே காட்சிப்படுத்தப்பட்டிருக்கும். அன்னா விரான்ஸ்கியை நோக்கி உந்தப்பட்டு அவனால் கருத்தரிக்கிறாள்.

லெவின் கிட்டியின் வாழ்வில் ஆன்மீக ரீதியாக மாற்றங்கள் நிகழ்கின்றன. ஆனால் லெவின் கிட்டியை இழந்ததை மறப்பதற்காகவே அவ்வளவு போராடுகிறான் என்று கிண்டல் செய்வதைப் போலவே மீண்டும் கிட்டியை சந்திக்கும் போது அவனுக்கு ஒவ்வொன்றும் தித்திப்பதாக காட்சிப்படுத்தப்பட்டிருக்கும். அதே நேரம் கிட்டி விரான்ஸ்கியை பொருட்படுத்துவதில்லை. கிட்டியை லெவின் மீண்டும் சந்திக்கும் கணங்கள் அவளிடம் எழுத்தின் மூலம் காதலை வெளிப்படுத்துவது தூங்காத இரவு கடந்து அவளை சந்திக்கச் செல்வது என கவித்துவ உச்சங்களை தொட்டிருக்கும் அத்தியாயங்களைக் கடந்து அன்னாவை வெறுக்கும் கரீனின் அவள் குழந்தை பேற்றின் போது அவள் முன் கலங்கி நிற்கும் அத்தியாயம் என இருவேறு தளங்களில் பயணிக்கும் நாவல்.

கரீனினை விவாகரத்து செய்வதற்குத் தயங்கியபடியே விரான்ஸ்கி மூலம் தனக்குப் பிறந்த மகளோடு  அவரைப் பிரிகிறாள் அன்னா. விரான்ஸ்கியும் தனக்கு கிடைக்கவிருந்த உயர்பதவிகளைத் துறந்து அன்னாவோடு பீட்டர்ஸ்பர்கை விட்டு வெளியேறுகிறான். லௌகீகத்தின் அத்தனை குளறுபடிகளோடும் அழகோடும் கிட்டியை மணந்து கொண்டு லெவின் வாழ்க்கையைத் தொடர்கிறான். பீட்டர்ஸ்பர்கில் அவமானப்படுத்தப்பட்டவளாக அன்னா விரான்ஸ்கியுடன் கிராமத்துக்கு திரும்புகிறாள்.

கிட்டியின் சகோதரி டாலி கிட்டியின் பேறு காலத்தில் அவளுடன் தங்கி இருந்த பிறகு  அன்னாவை கிராமத்தில் சந்திக்க வரும் இடம் நுண்மையானது. அன்னாவையும் பகட்டாக அங்கு அவள் வாழும் வாழ்வையும் டாலியால் தாங்கிக் கொள்ளவே முடியவில்லை. அன்னாவை இழந்து விட்டதாக அவள் உணர்கிறாள். விரான்ஸ்கியைத் தவிர தனக்கு யாரும் இல்லை என்ற நிதர்சனத்தை சுற்றிச் சுற்றி எதிர் கொள்கிறாள் அன்னா. எந்நேரமும் அவனை தன்னிடம் ஈர்த்து வைக்க முயல்கிறாள்.

ஒரு புறம் அன்னா மறுபுறம் லெவின் என்றே கதை பின்னப்பட்டிருக்கிறது. அன்னா லெவினை சந்திக்கும் இடத்தில் அவளை சந்திப்பது டால்ஸ்டாய் தான். என்னைப் பொறுத்தவரை நாவலின் உச்ச தருணம் அது தான். அதுவரை லெவின் மானுட உணர்வுகள் மிகுந்தவனாக நேர்மையானவனாக உருவகப்படுத்தப்பட்டுக் கொண்டே வந்திருப்பான். அன்னா சந்திக்கும் கணத்தில் அவன் மனம் சற்றே சறுக்கும். அதனை நேரடியாக கிட்டியிடம் ஒத்துக் கொள்வதன் வழியாக மட்டுமே அவன் மீள்கிறான். கரீனினுக்கு அன்னா எவ்வளவு தேவை என்பது அன்னாவை பிரிந்த பிறகு அவருக்கு ஏற்பட்ட நிலையை ஆப்லான்ஸ்கி காண்பதில் இருந்தே சொல்லப்பட்டு விடுகிறது.

அன்னாவின் மனக்குழப்பங்கள் உச்சத்தைத் தொட அவள் டாலியை சந்திக்க வருகிறாள். ஒருவேளை அந்த சத்திப்பின் போது கிட்டி அங்கு இல்லாமல் இருந்திருந்தால் அவள் ஆணவம் சற்றுத் தளர்ந்திருக்கலாம். கிட்டியும் அன்னாவும் சந்திப்பதில் தொடங்கி அவர்கள் சந்திப்பிலேயே முடிகிறது அன்னா கரீனினா. நிறைவானவளாக கிட்டியை கண்ட பிறகு அன்னா தெருவில் காணும் ஒவ்வொன்றையும் வெறுப்புடன் காண்பது நடுக்குறச் செய்கிறது. இரவில் பனிப்புயலில் ரயில் நிலையத்தில் விரான்ஸ்கியை காணும் அன்னா அசுத்தமான ஐஸ்கிரீமை உச்சி வெயிலில் வாங்கித் திண்ணும் சிறுவர்களை வெறுப்புடன் பார்கிறாள். அவள் மனதில் சுழன்றடித்த அந்தரங்கமான குளிர் வெட்ட வெளியில் அசுத்தமாகி விட்டதாக அவள் எண்ணுகிறாளா?

ரயில் சக்கரங்களுக்கு நடுவே பாய்ந்து உயிரை விடுகிறாள் அன்னா. அதன்பிறகு லெவின் தன் ஆன்மீக மீட்சியை அடைவதுடனும் விரான்ஸ்கி ராணுவ சேவைக்கு திரும்புவதுடனும் முடிகிறது  அன்னா கரீனினா.

டால்ஸ்டாய் தன்னுடைய பாத்திரங்களை நகரங்களுக்கு வெளியே அனுப்பிக் கொண்டே இருக்கிறார். கிட்டி நகரத்தை தாண்டிச் செல்வதன் வழியாகவே வாழ்வில் ஏற்பட்ட தொய்வை போக்கிக் கொள்கிறாள். அன்னாவும் விரான்ஸ்கியிடம் கிராமத்திற்கு திரும்புவதையே வற்புறுத்துகிறாள். லெவினாலும் மாஸ்கோவை பொறுத்துக் கொள்ள முடியவில்லை. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக அன்னாவின் கனவில் கையில் சுத்தியலுடன் ஒரு கிராமத்து விவசாயி வந்த வண்ணமே இருக்கிறாள்.

லெவினை அமைதியிழக்கச் செய்யும் வெஸ்லோவ்ஸ்கி காதலை வெளிப்படுத்தத் தயங்கி  தங்கள் மனதை மறைத்துக் கொள்ளும் கோஸ்னிஷேவும் வாரென்காவும் என சிதறித் தெறிக்கும் பாத்திரங்கள். ஆனால் போரும் வாழ்வும் போல ஒவ்வொரு அத்தியாயமும் தனித்தனியே மூச்சடைக்க வைக்காமல் இந்நாவல் ஒரு கதைத் தொடர்ச்சியைக் கொண்டுள்ளது.

புத்தகத்தின் இடையிடையே 1935- ஆம் ஆண்டு வெளியான அன்னா கரீனினா திரைப்படத்தின் ஸ்டில்கள் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன. அது அநாவசியம் என்றே தோன்றுகிறது. கற்பனையில் உருவாகி வரும் அன்னா கரீனின் கிட்டி விரான்ஸ்கி என்ற உருவங்களைத் தொந்தரவு செய்கின்றன அந்த ஸ்டில்கள். அதனைத் தவிர்த்து விட்டுப் பார்க்கும் போது மிக உயிர்ப்பான மொழிபெயர்ப்பு என்றே சொல்லத் தோன்றுகிறது.

Wednesday 23 November 2016

நீச பூசை - சிறுகதை

பாண்டவையின் கரைகள் நெருங்கி வளர்ந்த மரங்களால் இருளடைந்து உயர்ந்திருக்கும். வெயிலுக்குதந்தவாறு உடல் நெளித்து பாண்டவையின் மையம் கடந்து நீண்டிருந்தது உடலில் பெரு வளையங்கள் பரவிய தென்னை. மேகங்களின்றி தனித்திருக்கும் உச்சியின் சூரியனை நோக்குவதற்கென சேவுராயன் வழக்கம் போல் அத்தென்னையின் உடல் மையத்திற்கு வந்து நின்றான்.இடுப்பில் கை வைத்து அண்ணாந்து நோக்கி கண்கள் உச்சியில் நிலைத்த போது வழியத் தொடங்கியிருந்தன. அழுகை தொற்றிக் கொள்வதென்பதே அவனின் முதல் அறிதலாக இருந்தது. ஊர் மன்று கூடும் போதும் பிணத்தின் முன்னும் எழும் ஓலங்கள் நெருப்பு போல பற்றிப் பரவுவதை அவன் கண்டிருக்கிறான். விழிநீர் காய்ந்த முகத்தில் எஞ்சும் பிசுக்கென மூக்குறிஞ்சல்களாக பெருமூச்சுகளாக சிரிப்பாக அழுகையொலி பிசுபிசுப்பதை அவன் கண்டிருக்கிறான். கூர்ந்து நோக்கியதாலேயே அழுகை அவனிடம் இல்லாமலாயிற்று. கூர்ம கிருஷ்ணப்பனின் ஊட்டுப்புரையில் உணவு திருடியதாக அவன் தகப்பன் தலை சீவப்பட்டு ஊர் முற்றத்தில் மூன்று நாட்கள் ஊன்றப்பட்ட போதும் விசாரணைக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்ட அவன் தாய் அம்மணப்பித்தியாக நெஞ்சிலறைந்து கொண்டு ஊர் கிணற்றில் விழுந்ததைக் கண்ட போதும் அவன் அழவில்லை. பெற்றோர் கடனாக சேவுவின் தந்தை திருடிய உணவுக்கு அடிமையாக உழைத்த போதும் தாய் விழுந்து இறந்து மாசுபடுத்திய கிணற்றை ஒற்றை ஆளாக நின்று சுத்தப்படுத்திய போதும் அவன் அழவில்லை. மாறாக ஒரு நிமிர்வு அவனுள் எழுந்தது. கிணற்றுக்குள் நீர் வரும் வழிகளை அடைத்து நாற்பதடி மட்டத்திற்கு நீர் நின்ற கிணற்றை ஒற்றை ஆளாக இறைத்தான். அக்கிணற்றைப் பயன்படுத்திய வேளிர் தெருக்களுக்கும் தச்சர் தெருக்களுக்கும் பகல் முழுவதும் நீர் விநியோகம் செய்தான். பின்னிரவு நிலவு உச்சிக்கு வந்த பின் வந்து படுக்கையில் குறுகிய சந்து வழியாக வெளியேறத் துடிக்கும் திரளென அவன் உடலின் ஒவ்வொரு நரம்பும் உடல் நெருக்கி முண்டியடித்தது. யாருக்கோ நடப்பதென உடலை சித்தம் கவனித்துக் கொண்டிருக்கும். முதற்பறவையின் குரலெழுந்ததும் கண் விழிக்கும் முன் வலி விழித்து விடும். அதனை ஏமாற்றி எப்படி எழ நினைத்தாலும் எதிர்பாராத ஒரு திசையிலிருந்து தாக்கும். அதனுடன் சில நாட்கள் போராடியவன் அவ்வலியை ஏற்றுக் கொள்ளத் தொடங்கினான். கிணற்றை தூய்மை செய்து அடைப்புகள் திறக்கப்பட்டு நீர் மேலேறி வந்தது. விளிம்புகளில் கால் வைத்தமர்ந்து குனிந்து நோக்கினான். கிணற்றினுள் அவன் உருவத்திற்கு ஒவ்வாது ஒரு உருவம் அவனை அண்ணாந்து நோக்கியது. மெல்ல உடலை சமப்படுத்தி எழுந்து இடையில் கை வைத்து குனிந்து நோக்கினான். தசை புடைத்தெழுந்த ஒருவன் அவனை நோக்கிப் புன்னகைத்தான். யாரவன்? யாரவன்? என எண்ணி எண்ணி ஏங்கினான் சேவுராயன். பாண்டவையாற்றின் குறுக்கே நீண்டிருக்கும் அத்தென்னையின் நினைவெழுந்தது. வளியடங்கிய மத்தியப் பொழுதில் மெல்ல நடந்து தென்னையின் மையத்திற்கு வந்து தன்னை நோக்கினான் சேவுராயன். பளபளக்கும் கரிய மார்புடன் தன் முன்னே தலைகீழாக விழுந்து கிடப்பவனை நோக்கி புன்னகை செய்தான். அப்புன்னகை அவன் முகத்தில் என்றுமென நிலை கொண்டது.

வேளிர்களும் தச்சர்களும் இணைந்து தங்களுக்குப் பொதுவென ஒரு தலைவனை தேர்ந்தெடுப்பது வழக்கம்.பாண்டவையில் ஆறு காத தூரம் நீந்திக் கடக்கும் ஊர்த்தலைவர்களின் பிள்ளைகள் மட்டும் கலந்து கொள்ளும் அச்சடங்கில் யார் வெல்ல வேண்டுமென முன்னரே முடிவு செய்யப்பட்டு அவர்களுக்கு பட்டம் சூட்டப்படும். பட்டம் சூட்டப்பட்ட சிறுவன் மணங்கொள்வது வரை அவன் சார்பாக ஏற்கனேவே இருக்கும் ஊர்த்தலைவரான அவன் தந்தை காணியக்காரராக இருப்பார். அந்த வருட போட்டிக்கான முரசறையப்படுவதை சேவுராயன் கேட்டான்.

அதே புன்னகையுடன் மன்றடைந்து "முரசறைவோரே காத்தனின் மகனான சேவுராயன் இவ்வருடம் போட்டியில் கலந்து கொள்கிறான். குறித்துக் கொள்ளுங்கள்" என்றான். ஒரு விநாடி திகைத்த மன்றாளுநர் பின் சிரித்து "அம்மையப்பனை இழந்தவனுக்கு இதையெல்லாம் சொல்லிப் புரிய வைப்பதில்லையா? சேவுராயரே இது கிணற்றில் நீரள்ளிக் கொட்டும் பணியல்ல. பாண்டவையில் ஆறு காத தூரம் நீந்த வேண்டும். பாதியில் கை சோர்ந்து கரை ஏறினாலோ மூழ்கி மயங்கினாலோ அடுத்த முழு நிலவன்று நவ கண்டம் செய்து இறக்க வேண்டும் அறிவீரா?" என்றார் ஏளனத்துடன்.

"நான் களமிறங்குகிறேன். என் உயிர் குறித்து கவலை கொண்டதற்கு வந்தனம் மன்றாளுநரே" என விலகினான்.

வேளிர்த்தலைவரின் மகன் முனியும் தச்சர் தலைவரின் மகன் காத்தனும் இரட்டையர்கள். பெருஞ்சினத்தாலும் பேராணவத்தாலும் இயக்கப்படுபவர்கள். பதினோறு வயதே ஆன முனி அவ்வூரின் அனைத்து மல்லர்களுடனும் தோள் கோர்ப்பான். அவன் வயதே உடைய காத்தன் கூர்ம கிருஷ்ணப்பனின் அவையில் அத்தனை அறிஞருடனும் சொல் கோர்ப்பான். விலகி நீந்தினாலும் நீரினுள் இருவரும் புணர்ந்து நெளியும் நாகங்களென்றே தெரிவர். மூவரே கலந்து கொள்ளும் நீச்சல் போட்டி தொடங்கியது. அம்பென நீண்ட உடல் கொண்டிருந்தான் காத்தன். விரிந்த மார்பனெனினும் குறுகிய இடையும் நீண்ட கால்களும் கொண்டவன் முனி. சேவுராயன் கரையில் ஏறியதுமே தெரிந்தது அவனே வெல்வான் என. மின்னும் அவன் உடற்கருமையை விட்டு விழி விலக்க முடியாமல் மயங்கி நின்றனர் கூட்டத்தினர்.நீரில் பாய்ந்த அம்பென மூவரும் உடல் குறுக்கி பாண்டவையினுள் மறைந்தனர். மத்தகம் தூக்கிப் பிளிறும் யானையென முனி பாய்ந்து நீந்தினான். நீரினுள் நுழைந்தவன் யாரும் ஊகிக்க முடியாத ஓரிடத்திலிருந்து மேலெழுந்து கர்ஜித்தான். காத்தன் நீர்ப்பாம்பென நெளிந்து நீந்தினான். சேவுராயன் புன்னகைக்கும் முகம் சூரியனை நோக்கித் திறந்திருக்க மல்லாந்து நீந்தினான். தலைகீழென அவன் முன்னே தென்னை தெரிந்தது. ஒரே அசைவில் உடல் திருப்பி நீரில் உடலை நேராக்கி எம்பினான். மறுகணம் தென்னையில் நின்றிருந்தவன் அடுத்தகணமே பல அடிகள் தாண்டி நீரினுள் விழுந்தான். அனல் கொட்டப்பட்டது போல் முனியும் காத்தனும் முகம் சுருங்கினர். கொலைத் தெய்வம் குடியேறியவர்கள் என அவர்கள் முன் பாய்ந்தனர். சேவுராயன் அவர்களைக் கண்டதாகவேத் தெரியவில்லை. நீள் பாய்ச்சல்களால் அவனை முன் கடந்து சென்றனர். நீள்நீச்சல் பயின்ற சிலரைத் தவிர அனைவர் முகங்களும் மலர்ந்தன. முனியோ காத்தனோ வெல்வது அவர்களுக்கு உறுதியாகியது. கரையில் இருப்பவர்கள் தொடர முடியாத வேகத்தில் இருவரும் நீந்தினர். பழைய நினைவென அந்தி மலரென சேவுராயன் சட்டென அவர்கள் நினைவிலிருந்து உதிர்ந்திருந்தான். அவர்கள் மூன்று காத தூரம் கடந்திருந்த போது சேவுராயன் ஒரு காத தூரமே கடந்திருந்தான். ஆனால் மெல்ல மெல்ல முனியும் காத்தனும் விரைவழியத் தொடங்கினர். முனி சினத்தால் பேருடல் எழுந்தமைய பெரு மூச்சுகளாக விட்டபடி நீந்திக் கொண்டிருந்தான். காத்தன் களைப்பினை முகத்தில் காட்டவில்லையெனினும் அவன் கைகள் சோர்வது ஒரு சில முறையற்ற உந்துதல்களில் வெளிப்பட்டது. இருட்பாம்பென அவர்கள் நினைவுகளில் மீண்டெழுந்து வந்து கொண்டிருந்தான் சேவுராயன். அனைவர் சித்தங்களிலும் முன் பாய்ந்து சென்றவர்களை திரும்பிக் கூட நோக்காதவனாக நீந்திக் கொண்டிருந்த சேவுராயன் அவ்வெண்ணங்களே உருக்கொண்டெழுவது போல தூரத்தில் ஒளிப்புள்ளியெனத் தெரிந்தான். நீர்வளைவுகள் ஒன்றிணைந்து அவனை பிரசவித்து வெளித்தள்ளுவது போல சேவுராயன் அதே புன்னகைக்கும் முகத்துடன் முன்னேறிக் கொண்டிருந்தான். முனியும் காத்தனும் கை தளர்ந்து மூழ்கிக் கொண்டிருந்தனர். கை தூக்கிவிட முயன்றவர்களை அவர்களின் தாதையர் தடுத்தனர். வலக்கையால் தலையறுத்து விழும் மைந்தர்களை அவர்களால் கற்பனிக்க முடியவில்லை. நீர்க்கொடிகளை அறுத்து தன் இரு கரங்களிலும் சுற்றிக் கொண்டான் சேவுராயன். முனியையும் சாத்தனையும் அக்கொடிகளால் பிணைத்து தன்னுடன் இழுத்தான். தலை மட்டும் மேலெழுந்து வர அவனுடன் மெல்ல நீந்தினர் இருவரும். சொல்லவிந்து பார்த்திருந்த கூட்டத்தில் பெண்கள் விசும்புவதும் ஆண்களில் சிலர் கை கூப்பி கண்ணீர் வழிய நிற்பதும் தெரிந்தது. கரையடைந்ததும் இருவரின் தசைகளையும் தளர்த்தி தன் உடல் வெம்மையுடன் இறுக அணைத்துக் கொண்டான் சேவுராயன். கூர்ம கிருஷ்ணப்பர் அவனுக்கு பட்டம் சூட்டினார். அவனை மார்போடணைத்து "பெருங்குடி வேளிர்களே பெருந்தச்சர்களே உங்கள் குலங்கள் மட்டுமல்ல என் செங்கோலும் இவனால் காக்கப்படட்டும் இனி" என கண்ணீர் உகுத்தார். அன்றிரவு முதலே ஒற்றை உயிரென மாறிய காத்தனையும் முனியையும் சேவுராயனையும் கொல்ல கூர்ம கிருஷ்ணப்பனின் ஒற்றர்கள் முயன்றனர். வலுவான தலைமை உடையவர்களிடம் கப்பம் வசூலிப்பது கடினமானது என அறியாத ஆட்சியாளர் எவர்?

கருவறைக் குழவிகளென அவர்களைக் காத்தது பாண்டவைபுரம். வாரம் ஒரு ஒற்றன் கொல்லப்பட்டு பாண்டவைக் கரையில் அடக்கம் செய்யப்பட்டான். சேவுராயன் அனைத்தையும் அறிந்தே இருந்தான். உச்சிப்பாறையில் பெய்த நீர் உடன் காய்வது போலவே அவன் நோக்கி இருக்கவே முனியும் காத்தனும் அவன் சிந்தை விட்டகன்றனர். அவர்களை தன் அகம் விலக்குகிறது என்ற உணர்வு தனக்குள் எத்துயரையும் அளிக்கவில்லை என்ற எண்ணம் கூட தனக்குத் துயரளிக்கவில்லை என எண்ணி வியந்தான். எதற்கும் கலங்காமல் தன்னுள் தன் அகம் இரும்புக் குண்டென கிடப்பதை உணர்ந்தான். அத்தனை நாள் அவர்களை நெருங்கி இருந்தது கூட அவர்கள் உயிர்காத்தது அவர்களுக்கு துயரளித்து விடக்கூடாது என்பதற்காகவே என உணர்ந்த போது இயல்படைந்தான்.

பதினெட்டு வயதான போது தலைமையேற்று அமர்ந்தான் சேவுராயன். முன்னரே முடிவு செய்து பெருந்தொகையை அபராதம் விதித்தே தீர்ப்பளித்துக் கொண்டிருந்தது தச்சர்களுக்கும் வேளிர்களுக்குமான பொது மன்று. சேவுராயன் அவை அமர்ந்ததும் ஒவ்வொரு குற்றத்தையும் நீண்ட நேரம் விசாரித்தான். பொழுது புலர்கையில் கூடி கதிரெழுவதற்கு முன்னரே முடிவுற்ற அவை நாள் முழுவதும் நீண்டது. திங்களுக்கு ஒரு முறை கூடிய அவையை வாரத்துக்கு ஒரு முறையென மாற்றினான். தீர விசாரித்து இருபது சவுக்கடிகளை ஒருவனுக்கு தண்டமென சேவுராயன் விதித்த போது அவை விதிர்த்தது. கூர்ம கிருஷ்ணப்பனின் அவைக்கும் ஓலைகள் அனுப்பப்பட்டன. பேரத்திற்கு ஒப்பவில்லையெனில் தஞ்சைக் களஞ்சியத்துக்கு நேரடியாகக் கூலமும் தச்சுப் பொருட்களும் சென்று சேருமெனக் குறிப்பிட்டிருந்தான். குருதியை நிகர் வைக்க கூர்மர் விரும்ப மாட்டார் என்ற வரியை அவர் படித்த போது மழுவேந்தி நிற்கும் முனியும் வில்லேந்தி நிற்கும் காத்தனும் அவர் நினைவில் எழுந்தனர். கூர்ம கிருஷ்ணப்பர் பணிந்தார்.

ஒரே அவையில் மூவருக்கும் மணம் முடித்தனர் மூத்தோர். விரைவு விரைவு என ஓடிய புரவி எல்லையைத் தொட்டதும் திகைத்து நின்றது. பகையும் வெறியும் வேட்கையும் நிறைந்த விழிகளையே கண்டிருந்தவன் அவன் கரம் பற்றியவளின் கனவு விழிகளைக் கண்டு போது திகைத்தான். வள்ளி என்றழைத்தனர் அவளை. அத்தனை தூரம் ஓடியது அவளிடம் வருவதற்காகவே என்றுணர்ந்தான் சேவுராயன். வெடித்துப் பறக்கும் மென்மையான இளவம் பஞ்சினை தடித்து முட்கள் செறிந்திருக்கும் அதன் அடிமரத்துடன் சேர்த்தே எண்ணிக் கொள்வான். எல்லா மென்மையும் ஏதோவொரு வன்மையால் நிகர் செய்யப்படுகிறது. கூந்தலில் நாசிக்கும் உதட்டுக்கும் இடையில் பூத்த வியர்வையில் பளபளக்கும் தோள்களில் முதுகில் சிறுத்துருண்ட முலைகளில் சதையற்ற இடையில் கீழாடை அழுந்தியதால் இடையெழுந்த வரியில் தொடைகளில் புயங்களில் கால்களின் பின்கதுப்பில் பாதத்திற்கு மேலெழுந்த மென் வரிகளில் வெள்ளையொளிர்ந்த பாதங்களில் என அவளைத் தொட்டுத் தொட்டுத் தேடினான் வன்மையை. குழம்பி அவன் தவித்திருக்கையில் அவன் தலைகோதி இழுத்து தன்மேல் அமைத்துக் கொண்டு அவள் சொன்னாள் "நீ" என. அவன் கேள்விகளுக்கு விடை கிடைத்தது. அன்று முதல் தன்னை தனித்துணராமல் ஆனான்.

கம்பளத்தில் அமர்ந்த பெண்கள் எழுந்து சென்ற பின் கலைந்திருந்த கம்பளம் கொண்டே அவள் அமர்ந்திருந்த இடம் அறிந்தான். புறங்கையால் முன் நெற்றி வியர்வையை துடைத்தவளின் கை சுவர்களில் தீண்டியிருந்தாலும் அவள் மணம் உணர்ந்தான். அவளிடம் சொல்லுரைத்து மீளும் பெண் முகம் கொண்டே அவள் உரைத்த சொற்களை அவளிடம் சென்று கூறுவான். காலையில் கண் விழிக்கையில் மொட்டு விரியும் தருணத்தை நோக்கி இருப்பவன் என அவள் முன்னே கண் இமைக்காமல் அமர்ந்திருப்பான். எழுந்தவளை மூச்சு முட்ட முத்தமிட்டு மீண்டும் படுக்க வைத்து விட்டு மலர் கொய்து வருவான். அமுது சமைத்து வருவான். உடை எடுத்து வருவான். அவளைக் குளிப்பாட்டி ஒப்பனை செய்வான். "நிறைந்திருக்கிறேன்" எனச் சொல்லி அவன் தோள் சாய்வாள். "எப்படி அறிகிறீர்கள்?" என்பாள். "கனவுகள் அனைத்தையும் கண் திறந்து நோக்கும் முதற் பொருளில் விட்டு விலகுகிறாள் பெண். அதனால்தான் உன் விழிகளில் ஊறிய கனவுகளைத் தாங்கும் முதற்கலமாய் என் விழிகளை அமைக்கிறேன். அவை சொல்கின்றன நீ என்ன விழைகிறாய் என" என்பான். அவளுக்குப் பிடித்த அவன் சமைத்தெடுத்த அவளை அவனுள் செலுத்தி விட விழைபவள் என அவனை அணைவாள்.

அவனுடைய இன்னொரு அசைவென்றே தன்னை மாற்றிக் கொண்டாள். மன்றில் பெரும்பாலும் அவனுக்கு எதிர்ச்சொல் எடுக்கும் இறுதி ஆளாக அவளே இருப்பாள். அவன் தீர்ப்புகளும் முடிவுகளும் அவளால் இன்னும் கூர்மையாயின. மூன்றாவது முறை குருதி வாயில் திறக்காத போது அவள் உறுதி கொண்டாள். அவனைச் சூடியிருந்த அவள் சித்தம் அவள் வயிற்றில் ஒரு பங்கினை குவித்த கணத்தில் அவன் இல்லம் நுழைந்தான். மேழி பிடிக்கத் தெரியாதவனாய் இருந்தவனை அவளே "குடிகளின் தொழில் தெரியாதவன் அவர்களை ஆளலாம். ஆனால் ஒன்றிணைக்க முடியாது. உன் சொல்லை வேளிரில் மேழியாலும் தச்சரில் உளியாலும் நிறுவுவது வாளால் நிறுவதை விட எளிது" என்றாள்.

உழைத்துக் கலைத்திருந்தவனின் உள்ளம் அவள் மலர்ந்த முகத்தை முன்னரே எதிர்பார்த்து மலர்ந்திருந்தது. அவள் மைந்தனை நினைத்து மலர்ந்திருந்தாள். அந்நொடி அவளுக்கு அவனும் ஒரு பொருட்டெனப் படவில்லை.
அவர்கள் விழிகள் அன்று சந்தித்த போது தெய்வங்களின் பெரு மூச்சு காற்றொலிகள் எனச் சூழ்ந்தது. எளிதாக விலகுகவது இறுகப் பற்றியதாகவே இருந்தாக வேண்டும். ஏனெனில் அங்கு இருப்பது ஒரு வாய்ப்பே. வாய்ப்பினை உரசிப் பார்க்காத ஒரு உள்ளமும் இங்கில்லை. அவர்களும் உரசினர். அன்றிரவு அவள் மேலே அவன் கிடக்கையில் அவனுக்குத் தெரியும் எனினும் "மைந்தன்" என உணர்ச்சியை வடிகட்டிய குரலில் சொன்னாள். பொறாமையா பயமா வெறுப்பா ஆற்றாமையா துயரா என வகுத்து விட முடியாத தொணியில் "ம்" என்றான். அக்கணமே அவனை உதறி எழுந்தாள்.

"கொன்று விடாதே கொன்று விடாதே" என அழுது கூப்பிய கைகளுடன் சுவர் மூலையில் சாய்ந்தாள். எங்கோ இருந்தவன் விழுந்து மண்ணில் அறைபட்டது போல அதை அறிந்தான். அவன் தனிமையைப் போக்க எழப் போகும் ஒரு உயிர். அவன் உதிரம் பிறந்தெழப்போகிறது. அரிய பொருளை கை நழுவ விட்டவன் போல அவளை நோக்கி ஓடினான். ஆமையென தன்னை உள்ளிழுத்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தாள் வள்ளி. நாய் போல ஆமையைப் புரட்டிப் புரட்டிப் பார்த்தான். அவனை நோக்கி அவள் விழி திருப்பவே இல்லை. உடலொட்டி குருதி உறிஞ்சும் அட்டையென அவ்வெண்ணம் அவனுடனே இருந்தது. ' இவ்வளவு மன்றாடியும் அவள் கனியவில்லையெனில் அது அவள் தவறே' என எண்ணிக் கொண்டிருந்த போது நடுக்குறாது அனைத்தையும் நோக்கிக் கொண்டிருக்கும் ஒன்றை தன்னுள் மீண்டும் உணர்ந்தான். இவ்வளவுக்குப் பிறகும் தன் விழியில் ஒரு துளி நீர் கூட வழியவில்லை என உணர்ந்த போது அதிர்ந்தான்.

அவள் வயிறு பெருத்தது. உணவெடுப்பது குறைந்தது. சொல்லற்றவள் ஆனாள். முகம் எப்போதுமே ஈரமாகி பிசுபிசுத்தது. குழந்தை வீரிட்ட போது உடல் பதைக்க உள்ளே ஓடினான் சேவுராயன். அழுத கணமே குழந்தையின் வாயோரங்கள் கிழிந்து குருதி வழிந்தது. அவன் கை படும் முன்னே இறந்தது. குழந்தை இறந்த கணமே விழிகளில் வெறியும் ஒளியும் எஞ்சியிருக்க வள்ளியும் இறந்தாள்.

முழுக்க முழுக்க தன்னை பணிகளில் முக்கினான் சேவுராயன். அப்போதும் அவன் சித்தம் தனித்துக் கிடந்து துள்ளியது. அவன் ஊர் எல்லைகள் விரிந்தன. அவனைக் கட்டுக்குள் வைக்க கூர்ம கிருஷ்ணப்பர் முயன்று தோற்றார். சேவுராயன் மேலு‌ம் மேலும் தனிமை கொண்டான். நிலமும் காடும் அவனை நன்கறிந்தன. எதிர் வரும் அவன் ஊரார் வாய் பொத்தி தலை குனிந்து பணிந்து விலகிச் சென்றனர். முப்பது தொடும் முன்னே குல மூதாதை என்றானான். சிறு குழந்தைகள் அவனை தொல்லை செய்து விடக் கூடாதென குழந்தைகள் அவன் விழி எட்டும் தொலைவில் அனுப்பப்படவில்லை. ஆனால் அவன் ஏங்கியது அதற்காகவே. மனைவியோடு குழந்தையைத் தூக்கிச் செல்லும் ஆணைப் பார்க்கையில் அவனை வெட்டி எறிய வேண்டுமென வெறி எழும். பின் அவ்வெண்ணத்தை அஞ்சுபவன் என அவர்கள் மணமான இளையோரையே பார்க்காமலானான். அவனை நிலம் கற்கும் வேளிரும் மரம் கற்கும் தச்சரும் சொல் கற்கும் மாணவரும் படைக்கலம் கற்கும் இளையோரும் மட்டுமே அணுகினர். பின் பெண்களும் குழந்தைகளும் அவனைப் பார்க்கவே கூடாது என வகுத்தனர். கூர்ம கிருஷ்ணப்பரின் ஒற்றர்கள் சேவுராயன் நிலையழிந்திருப்பதை உணர்ந்தனர். முனியும் காத்தனும் ஊரகன்ற ஒரு நாளில் அவன் உணவில் நஞ்சு கலந்தனர். அந்நஞ்சை உண்டு ஒரு நாழிகை உயிர் தாங்குபவரே அதிகம் எனும் நிலையில் மூன்று நாழிகை படைக்கலம் கற்பித்தான் சேவுராயன். ஏதோ நினைவெழுந்தவனாய் ஒற்றைத் தென்னை நோக்கி நடந்தான்.

உச்சியின் சூரியனைக் கண்டு அவன் விழிகள் வழிந்தன. என்ன எண்ணிக் கொண்டிருந்தோம் என எண்ணினான். ஆம்! அழுகை ஒரு விழியிலிருந்து பரவும் என. வெய்யோன் அழுது கொண்டிருக்கிறானா? 'அவன் அழுகையை நான் மட்டுமே உணர்வேன்' என எண்ணிக் கொண்டான். பின்னர் 'தனித்திருக்கும் இப்பாண்டவை இந்த ஒற்றைத் தென்னை என அவன் அழுகையை இவர்களும் அறிவர்' என எண்ணினான். பாண்டவை பெறுகி ஓடிக் கொண்டிருந்தது. முன்னிரவின் கடுமழையினால் தென்னையின் வேர்ப்பிடிப்பு இளகியிருந்தது. பின் ஏதோவொரு கணத்தில் தென்னை பெயர்ந்து பாண்டவையாற்றில் விழுந்தது. வெய்யோன் ஒளியில் பாண்டவையின் அலைகளில் தென்னையில் மிதந்தபடி சென்ற சேவுராயனை பின்னர் யாரும் காணவில்லை.

வேளிரும் தச்சரும் ஊர் எல்லையில் சேவுராயனுக்கு கோவில் எழுப்பி நிறுவினர். மெல்ல மெல்ல கூர்ம கிருஷ்ணப்பரின் ஆளுகைக்குள் பாண்டவைபுரம் மீண்டது. ஆனால் சேவுராயனை வணங்கி மீள்கையில் அவர்கள் மாறியிருப்பார்கள். ஆண்டுக்கொரு இளைஞனில் சேவுராயன் சன்னதம் கொண்டெழுந்து கூட்டத்திற்கு அப்பால் நோக்கி கதறிய பின் தலையை அறுத்துக் கொண்டு மண் விழுந்து இறந்தான். கூர்ம கிருஷ்ணப்பரின் பெயரன் கோலப்பர்  காலத்தில் சேவுராயன் ஆலயமும் அவர்கள் வசம் வந்தது. பிராமணர் பூசை செய்யும் தளமாய் ஆனது. குழந்தைகளைக் கொஞ்ச விரிந்த கைகளும் விடாய் கொண்ட விழிகளுமாய் அமர்ந்திருந்தான் சேவுராயன். வைதீகர்கள் வரத் தொடங்கிய பின் ஆலயத்திற்கும் பெண்களும் வரத் தொடங்கினர். விழி விடாய் தீர குழந்தைகளை நோக்கி நின்றார் சேவுராயர்.

ஆங்கிலம் கற்ற வைதீகர் பழுத்த கனிகள் மரம் நீங்குவதைப் போல் அவ்வூர் நீங்கினர். சேவுராயர் மீண்டும் தனிமை கொண்டார். வேளிரின் கனவுகளில் தனித்தலைந்தார். சுப்ரமணியன் என்ற ஒரு பிராமணன் மட்டும் காலம் தவறாது அவருக்கு பூசை செய்து வந்தான். மனைவியை இழந்த ஒற்றைப் பிராமணன் என்பதால் ஊரே அவனை வெறுத்தது. அவன் விரும்பும் அவனை விரும்பிய ஒரே உயிராக அவன் மகனிருந்தான். ஆலயத்திற்கு அவனையும் அழைத்து வந்தான் சுப்ரமணியன். ஆசை தீர அவனைப் பார்த்து நின்றார் சேவுராயர். எண்ணையிட்டு அவரை அவன் துடைக்கையில் மெய் சிலிர்த்தார். அபிஷேகத்தின் போது அவர் விழி நீரும் இணைந்தே வழிந்தது. ஒரு நாள் சுப்ரமணியன் மகன் வெளியே விளையாடுகிறான் என விழிமயக்கு கொண்டு ஆலயக் கதவை மூடினார். ஆனால் அவன் உள்ளே இருந்தான். சேவுராயர் அவனை அள்ளி முகர்ந்தார். தலைமேல் தூக்கிக் கொண்டார். இரவு முழுவதும் கதை பேசினர் இருவரும். ஒரு நிமிடம் பேச்சு நின்று மௌனம் சூடவே அவ்வளவு நேரமும் வெளியே இருந்து கதவை ஓங்கி அறைந்த ஒலி கேட்டது.

"சுப்ரமணியா புலரியிலேயே இக்கதவு இனித் திறக்கும். உன் மகன் விடிகையில் வீட்டிலிருப்பான்" என்றார் சேவுராயர் கனிவுடன்.

"இல்லை என் மகனை அயலவன் ஒருவனிடம் விட்டுச் செல்ல மாட்டேன்" என அழுதான்.

"மூடா, நான் உன்னை புரப்பவன்" என்றார் சேவுராயர்.

"ஈன்றவன் என எப்பெண்ணையும் தந்தைப் புணர்வதில்லை" என்றான் பதைப்புடன்.

சேவுராயரின் மனம் இளகி அரைக்கதவு திறந்தது. அக்கணமே விழி மலர்ந்த அந்த தந்தையின் முகம் கண்டு ஒரு கணம் உளம் சுருங்கினார். மைந்தனின் உடல் பாதி வெளியே இருக்க மீண்டும் கதவு மூடியது. இரண்டாய் வகுந்து விழுந்தான் மைந்தன்.

"இனி உனக்கு நீசனே பூசை வைப்பான்" எனச் சொல்லி தன் பக்கம் விழுந்த மைந்தனை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பினான் சுப்ரமணியன்.

உக்கிர விழிகளோடு முதல் முறை சேவுராயனைக் கண்ட போதே அங்கே அன்னையின் பதற்றமும் தந்தையின் தவிப்பும் நிறைந்த ஒருவனை உணர்ந்தேன். மூதாதைகளின் கைகள் நடுங்காமல் இருக்கவே முடியாது என்பது ஒரு அறிதலாக என் முன்னே நின்றது.