Friday 23 March 2018

கூண்டிலிருக்கும் குற்றங்கள்

வெகுதூரத்தில் கேட்கிறது
குற்றத்தின் காலடிச்சத்தம்
பூழியை எழுப்பாமல் மெல்லப் பதிகிறது
குற்றத்தின் பாதம்
சத்தமில்லாமல் ஆதுரத்துடன் கவ்வி
துளி ரத்தமும் மண்சிந்தாமலுண்ணும்
புலிபோல
அத்தனை பரிவுடன்
என்னை எடுத்துக் கொள்கிறது குற்றம்
குற்றத்தின் தியான நிலையை
அஞ்சுகிறேன் என்று சொல்லி
அழுகிறார் கடவுள்
குற்றத்தின் வேர்மணத்தை தவிர
மற்றதனைத்தையும் வெறுப்பதாய்
விலக்கம் காட்டுகிறாள் இறைவி
குற்றங்களை குழந்தைகள் அஞ்சுவதில்லை என்கிறார் ஞானி
குற்றமே இல்லையென்கிறான் யோகி
குற்றம் கூண்டுக்குள் இருக்கும் வரை
என் எழுத்தில் இயற்றுகிறேன்
எல்லா குற்றங்களையும் என்கிறான்
கவி

Wednesday 21 March 2018

ஒளிர்நிழல் - ஒரு விவாதம்

அன்புள்ள சுரேஷ் பிரதீப் அவர்களுக்கு 

வணக்கம் 

ஒளிர் நிழல் படித்து முடித்தவுடன் மிகவும் சீண்டப்பட்டவனாகவே உணர்ந்தேன் - சரியான காரணம் எதுவும் இன்றி ஒரு கொந்தளிப்பான மனநிலையை அடைந்தேன் - சற்று சுதாரித்து iஒரு விதமாய் என் எண்ணங்களை தொகுத்து இந்த மின்னஞ்சல் எழுதத் தொடங்குகிறேன், இம்மின்னஞ்சலை தங்கள் நாவல் குறித்த விமர்சனமாகவும் , நாவல் பேசியுள்ள கருத்துக்களை பற்றிய என் அபிப்பிராயமாகவும் கருத வேண்டும் என்று கேட்டுக் கொள்கிறேன்

 குடும்ப அமைப்பு குறித்த ஒரு அத்தியாயமமும் - குடும்ப மிருகம் என்னும் இந்த சொல்லும் தான் என்னை அலைக்கழிக்கிறது - காரல் மார்க்ஸ் பற்றிய  ஒரு சிறிய கருத்து உண்டு 

https://www.theguardian.com/news/2015/feb/18/yanis-varoufakis-how-i-became-an-erratic-marxist  

ஒரு கருதுகோளை நிரூபிக்க வேண்டி , கருதுகோள் சாரம் மட்டுமே உதவாது என்று தேவைவையற்ற கணக்கைப் (மாதிரி)  போட்டு - இன்று அதன் நீட்சியாக உலகம் முழுவதும் முதலாளிகள் தொடங்கி தொழிலாளி வரை கணக்கு போட்டுக் கொண்டு எவ்வளவு பெரிய விஷயத்தையும் ஒரு எண்ணாக சுருக்கவல்ல பயணம் மார்க்ஸ் அவர்களால் துவக்கி வைக்கப்பட்டது எனக் கருத வாய்ப்புள்ளதாக மேற்படி சுட்டியில்  முன்னாள் கிரேக்க நிதிஅமைச்சர் குறிப்பிடுகிறார் 

தங்கள் நாவலில் வரும் முப்பது லட்சமும் , குடும்ப கணக்கு வழக்குகளும் , விமர்சன பகுப்பாயும் தொனியும்  - மிகை கற்பனையாலும் பயத்தாலும் பொறுப்பின்மையாலும் ஏற்படும் எண்ணங்களை குடும்ப வன்முறையாக ஒரு எண்ணிக்கையாக நம்மை நாமே ஒரு பொருளாதார மண்டலமாக , கண்டடைந்த தெளிவாக , கால மாற்றமாக சுருக்குவது அபாயகரமானது . கால மாற்றம் தந்த நெருக்கடி என்று நீங்கள் பொத்தாம் பொதுவாக கூறுவது எதை ? விளிம்பில் இருப்பவன் குறித்தப் பதிவு என்றால், வெறுப்பின் வேர் பிடித்து இந்த நாவல் வளர வேண்டிய அவசியம் தான் என்ன ? இத்தனை பகுப்பாயும் தோரணை எதற்கு ? விளிம்பில் உள்ளவனிடன் எப்படி இத்தனை கூர்மை ?  இத்தனை தர்க்கம் ? இத்தனை தெளிவு - இந்தத் தெளிவே ஒரு குறை. 

உலகம் முழுவதிலும் தனி மனிதனுக்கு கொம்பு சீவி விடப் படுகிறது - தனி மனித சுதந்திரம் என்னும் லட்சியத்திற்கு எவ்வளவு நெகிழ்ந்தும் குடும்ப அமைப்பும்  குறைந்தது இன்னொருவராவது   இடறலாக இருக்கிறார். குடும்ப அமைப்புக்கு மாற்றான அமைப்பு சித்தாந்த அளவில் கூட நிறுவப்பட வில்லை  - இப்படி இருக்க, சமூக அவலங்களை எதிர் கொள்ள திராணியற்ற  குடும்ப அமைப்பின் கையாலாகாத்தனத்தை கேள்வி கேட்க முழு சாத்தியங்களும் இருக்க, தங்கள் எதிர் சாத்தியங்கள் வெறும் எண்ணிக்கையாகி போனது  சரியா என்று தெரியவில்லை - குடும்ப அமைப்பின் சாதகமான அம்சங்கள் குறித்து மௌனம் காத்து லாகவமாக கடந்து செல்கிறீர்கள்.  ஒரு மனிதனை விளிம்பின் எல்லையில் தாங்கி நிற்கவல்ல ஆன்மீகமும்  ஆப்சென்ட். ஒரு திருநீற்று கீற்று செய்யக் கூடியதை அறியாதவர் இல்லையே நீங்கள். 

முன் பின் செல்லும் வடிவம் சவாலாகவும்  - அடுத்தடுத்து வரும் கதாப்பத்திரங்கள் அறிமுகமும் முடிவும் என்று நின்று விடுவது ஒரு நிறைவின்மையையம் ஏற்படுத்துகின்றன.

தங்கள் இருமையின் விஸ்தரிப்பு கவர்கிறது - வல்லான் -வீணன், ஒதுங்கி நிற்பவன் -ஒன்றிவிடுபவன், உண்மையும்-பாவனையும், அனுமதிக்கப் பட்டதும் -அனுமதிக்கப் படாததும் இருமை வகைப்பாடுகள்  சற்றே கடுமையானதாக இருக்கின்றன - இந்த பகுப்பாயும் தோரணை நாவலின் பலவீனம் என்றே எண்ணுகிறேன், வாசகனும் விமர்சகனும் செய்திருக்க வேண்டியது - விமர்சன தொனியும் பகுப்பாயும் தொனியும் தங்கள் சொல்ல வந்ததை மேலதிகமாக புரிந்து கொள்ள உதவுகிறது, அதே நேரத்தில் சக்கையாக்கப்பட்ட உணர்ச்சி நடையில்  எந்த கதாபாத்திரத்துடனும் ஒன்ற முடியாது போகிறது. 

இறுதியாக நீங்கள் யாரை வாஞ்சையுடன் நோக்குகிறீர்கள் ? ஆற்றலற்ற கூட்டத்தையா ? யாரை வியக்குகிறீர்கள் ? லகர வாதிகளை யா ? கழிவிரக்கத்தை முன்னும் சாதியை பின்னும் வைக்கும் தெளிவையா ? யார் யாருக்கு அருள வேண்டும் ? எதற்கு இந்த இறைஞ்சல் ? நீங்கள் அள்ளியதும் ஒரு குடம் தானே இந்த வரலாற்று சமுத்திரத்தில் ? நாம், நாம் நினைக்கும் அளவுக்கு நல்லவர்களாக இல்லாது இருக்க வாய்ப்புண்டு ஆனால் நல்லத்தனம் எல்லாமே பாவனை அல்லவே - கழிவிரக்கம் பெருங்காதலாக பேரன்பாக மாறும் "மஞ்சள் வெயில்" நீங்கள் வாசித்திருக்கக் கூடும்.

தங்கள் அடுத்தப் படைப்புகளை ஆவலுடன் எதிர் நோக்கும் 

அன்புடன்

மணிகண்டன் 

அன்புள்ள மணிகண்டன் அவர்களுக்கு 

வணக்கம். தாமதமான பதிலுக்கு மன்னிக்கவும். ஆறு நாட்களாக உங்கள் கடிதத்தை மீண்டும் மீண்டும் நினைவு மீட்டு பதில் எழுத நினைத்து தயங்கி பின் தொடங்கி பின் அழித்து என்றே நாட்கள் சென்று விட்டன. ஏறக்குறைய அந்த நாவல் எழுதியபோது நான் இருந்த மனநிலையை புரிந்து கொண்டுவிட்டீர்கள். உங்களது கேள்விகள்(குறிப்பாக நீங்கள் யாரை வாஞ்சையுடன் நோக்குகிறீர்கள்? என்ற கேள்வி) அனைத்திலும் உண்மையான சீற்றத்தை நான் உணர்கிறேன். ஆனால் அக்கேள்விகளை எதிர்கொள்ளும் தெளிவும் தீர்க்கமும் எனக்கிருப்பதாக நான் நம்பவில்லை. ஆம் ஆழமாக கற்கவில்லை என்றாலும் சூழல் காரணமாக என்னிடம் மார்க்ஸிய தாக்கம் உண்டு. அது ஒளிர்நிழலில் வெளிப்படவும் செய்திருக்கிறது என்பதை உணர்கிறேன். குடும்ப அமைப்புக்கு மாற்றென இந்த நாவல் எதையும் முன்வைக்கவில்லை. உணர்வுகளின் நிலையின்மை என்பது பெரும்பாலும் நீதியின்மை தான். தஸ்தாவெய்ஸ்கி தன் பாத்திரங்களை கொதிப்பவர்களாகவே கட்டமைத்திருப்பார். தங்களுக்குள் நீதி இல்லை என்பதை உணர மறுக்கும் அளவுக்கு அவர்கள் கொதிப்பானவர்கள். தங்களை சற்று "வெளியே" சென்று பார்த்து நிற்கும் நிதானம் இல்லாதவர்கள். இந்த கொதிப்பையும் நிலையின்மையையும் உணர்ச்சிகரமான சூழல் தான் அமைக்கிறது. குடும்பம் அத்தகைய உணர்ச்சிகளால் கட்டப்பட்ட அமைப்பு. நன்மை தீமைக்குள் நான் செல்லவில்லை. குடும்பத்தை உணர்வுப்பொதி என்று மட்டுமே சொல்கிறேன். இங்கு பேசப்படும் அத்தனை முன்னெடுப்புகளும் குடும்பம் என்ற அமைப்புக்கு வெளியேதான் நிற்கின்றன. ஆகவே அவை அனைத்திலும் ஒரு போலித்தனத்தை இயல்பாகவே நான் உணர்கிறேன். இதுதான் குடும்பத்தை பொருளியல் ரீதியாக வரையறுப்பது குறித்து என்னை எண்ண வைத்தது. அதேநேரம் அந்த அத்தியாயம் அவ்வளவு இறுக்கமானதாக இருப்பதற்கான காரணம் அது சக்தியால் எழுதப்படுகிறது என்பதே. 

தான் நம்பியவற்றை இரக்கமில்லாமல் தன் குடும்பத்தில் செயல்படுத்திய ஒரு மனிதரை எனக்குத் தெரியும். காந்தி. அங்கிருந்து தான் நான் இந்த எண்ணத்தை வந்தடைகிறேன். சுதந்திரம்  சமத்துவம் என வாசல் வரை வந்து நிற்கும் கொள்கைகளை வீட்டுக்குள் அனுமதித்துவிட நாம் தயாரா என்பதே என் கேள்வி. என்னைப் பொறுத்தவரை மனிதன் நல்லவனோ கெட்டவனோ கிடையாது. அவனால் புரிந்து கொள்ள முடியாதவற்றால் அலைகழிக்கப்படும் எளிய மிக எளிய உயிர். நான் இதைத்தான் நம்புகிறேன். இங்கிருந்து தான் மனிதனின் அத்தனை சிந்தனைகளையும் புரிந்து கொள்ள முயல்கிறேன். நீதியுணர்ச்சி அன்பென்று நாம் வகுத்து வைத்திருப்பவற்றுக்கு எதிரானது. நீதியுணர்ச்சி தன்னையே சிதைத்துக் கொள்ள நினைக்கும் வாள். அன்புணர்ச்சி (அப்படி வகுக்கப்பட்டது) தன்னைப்பற்றி மட்டுமே சிந்திக்கச் சொல்லும் ஒப்பனைப் பெட்டி. அந்த ஒப்பனைப் பெட்டியில் இந்த வாளை வைக்க முயல்வது அந்த நாவலை எழுதியபோது என் நோக்கமாக இருந்திருக்கலாம். அன்பு வெறுப்பால் நிகர் செய்யப்பட்டிருக்கும். நீங்கள் நம்பாமல் இருக்கலாம். இது என் கண்டடைதல். 

என் சிந்தனையில் "நேற்றிருந்த" நல்ல சமூகத்தை நோக்கிப் போகும் ஏக்கம் கிடையாது. சமூகத்தில் அன்பு குறைந்துவிட்டது குற்றம் பெருகிவிட்டது என்றெல்லாம் பொதுவாக என்னால் நம்ப முடியாது. காலம் மாறவேயில்லையா? நம் வசதிகள் பெருகவில்லையா? நேற்று போலவா இன்றும் இருக்கிறோம்?மக்கள் தொகை பெருக்கமும் குறையும் வளங்களும் நம்மை வீழ்த்தியிருந்தால் அது இயல்பானது. ஆனால் நேற்றைவிட நல்ல உணவை நான் உண்கிறேன். நேற்றைவிட வசதியாக இருக்கிறேன். இந்த முரண் தான் என்னை வதைக்கிறது. நேற்றின் வாழ்க்கை இன்று இல்லாதபோது இன்றின் அறம் துளிகூட இரக்கமற்றதாகவே இருக்கும் என நம்புகிறேன். இன்றின் வசதிகளை அனுபவித்துக் கொண்டே நேற்றின் நியாயங்களைப் பேசுவதன் முரணை என்னால் ஏற்க முடியவில்லை. ஆம் நான் தொடர்ச்சியாக பாதிக்கப்படும் துன்புறும் எளியவன். கணக்குகளற்ற "நோக்கமற்ற" மேன்மை வெளிப்படும் அளவுக்கு மனிதன் உத்தமன் என நம்பமுடியாதவன். 

அமைப்பு பெரிதாகும் போது அது திடமான விதிகளின் அடிப்படையில் செயல்பட்டாக வேண்டும். அந்த விதிகள் தான் அமைப்பை நீடித்திருக்க செய்கின்றன. அப்படி இருக்கும் போது அடிப்படை "அமைப்பான" குடும்பம் மட்டும் ஐடியல் ஆனதாக இருக்க வேண்டுமா? சொத்து தகராறு வழக்குகள் நம் நீதிமன்றங்களில் இல்லையா? நான் கோருவது எளிய விஸ்தரிப்பு மட்டுமே. அது இன்னும் நீதி நோக்கியதே. அது அன்புக்கு எதிரானது என்றாலும் அப்படியே இருக்கட்டும். இன்று நம்முடைய  ஒவ்வொரு நாள் வாழ்விலும் "பெருஞ்சமூகத்தின்" பங்களிப்பு அதிகரித்தபடியே இருக்கிறது. அப்படியிருக்க பெருஞ்சமூக விதிகளை குடும்பமும் ஏற்க வேண்டும். அது "நேற்றிலேயே" நின்று கொண்டிருக்க முடியாது. 

என்னால் என் பதிலை சரியாக தொகுத்து முன் வைக்க முடியவில்லை. முழு அறிவின்மையாகக்கூட இது இருக்கலாம். ஆனால் இதைத்தான் நான் உணர்கிறேன். உங்கள் கடிதம் என் எழுத்திற்கு மிக அணுக்கமானதாக இருந்ததால் நான் தெளிவடையாத விஷயங்களை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன். 

தொடர்பில் இருக்கிறேன். 

நன்றி 

அன்புடன் 

சுரேஷ் 


 

Tuesday 20 March 2018

தந்தையரே கருணை வையுங்கள்

தந்தையரே
உங்கள் கண்ணீரும் தியாகங்களும் எங்களுக்குப் புரிகிறது

தந்தையரே
உங்கள் தனிமையும் துயருங்கூட
எங்கள் சிறிய இதயங்களுக்கு
புரியவே செய்கிறது

தந்தையரே
உங்கள் மைந்தர் என்பதாலேயே
உச்சியின் தகிப்பை உணரும்
நடு ஆற்றினைப் போல
உங்களை உணரவும் செய்கிறோம்

இருந்தும் என்ன செய்ய
உணர முடியுமே அன்றி
போக்கிவிட முடியவில்லையே எங்களால்

தந்தையரே
நாங்கள் உங்களை விலகுகிறோம்
நாங்கள் அறிந்தே இருந்தாலும்
உங்கள் துயர் பெரிதென
எங்களை நீங்கள் உணரச்செய்கையில்

தந்தையரே
நாங்கள் உங்களை அஞ்சுகிறோம்
எது எங்களை ஆற்றுப்படுத்தியதோ
அதன் ஆகிருதியை முழுதுணர்கையில்

தந்தையரே
அனைத்தையும் கடந்து உங்களிடம்
அப்பட்டமான சுயநலத்துடன்
மன்றாடுகிறோம்

உங்கள் துயர் பெரிதே எனினும்
இரக்கமற்றுப் போய் இன்னும் நாங்கள் உங்களிடம் கருணையை எதிர்பார்க்கிறோம்

உங்கள் துயரை தமையர்களிடம் காண்பியுங்கள்
மைந்தர்களிடம் வேண்டாம் எனக் கெஞ்சுகிறோம் 

Sunday 18 March 2018

சில்லறைகளும் கேளிர்

உங்களால் நம்ப முடிகிறதா
இப்பெருவலைப் பின்னலில் நிகழ்ந்துவிட்ட ஆகச்சிறந்த சாத்தியங்களில் ஒன்று உங்கள் மனமென
நம்பாவிட்டாலும் அது மாறிவிடுவதில்லையே
அப்படியிருக்க
நீங்கள் மகிழ்வதும் துயர்வதும் எதற்காக ?
மறைப்பதும் மயங்குவதும் எதற்கஞ்சி?
காத்துக்கொள்ள நினைப்பதும் கட்டியெழுப்ப நினைப்பதும் எதை?
உங்கள் சிறுமையைக் கண்டு சிரிக்கிறேனே
இன்னுமா
இன்னுமா புரியவில்லை உங்களுக்கு
மலைப்பாறைகள் கொடுக்கப்பட்டிருக்க
மணற்பருக்களை பொறுக்கும் உங்களைக் கண்டு சிரிக்கமால் என்ன செய்ய
இரு திசைகளில் நீளும் கரங்கள் இருக்க இடுப்புடன் அதை சுருக்கிக்கொண்ட உங்களை என்ன செய்தால் தகும்
அன்பென்ற சொல்லை அர்த்தப்படுத்த அடுத்த பாலினம் தேடும் உங்கள் அறிவின்மையை எதால் அடித்தால் என் மனம் ஆறும்
உங்கள் சில்லறைத்தனத்துக்கெல்லாம் கோபப்படும் என் சில்லறைத்தனத்தை என்ன செய்து திருத்திக்கொள்வது

Friday 9 March 2018

கரமசோவ் சகோதரர்கள் - எதிரீடுகளின் சதுரங்கம்

பத்து வருடங்களுக்கு முன் புதுமைப்பித்தனை வாசிக்கத் தொடங்கிய போது மனம் எரிச்சலையே அடைந்தது. அதனைக் கடந்து அவரை நெருங்கிய பின் ஜெயகாந்தனிடம் வந்தபோது பெரிதும் சீண்டுவதாகவே அமைந்தது அவர் எழுத்து. அதன்பின் அசோகமித்திரன் வழியாக பருவடிவு கொள்ளாத துயரொன்று மனதை அலைகழித்தது. ஜெயமோகனை வாசிக்கையில் மனதில்  கட்டுமானமொன்று சரிந்து விழுந்த அதிர்வை ஆழம் உணர்ந்தது. அவ்விடத்தில் ஒரு தளிர் இலை மட்டும் கொண்ட சிறு செடியை அவர் புனைவுகள்  நடுகின்றன என்பது மட்டும் ஒரு ஆறுதல். அப்படியெனில் நவீன இலக்கிய ஆசிரியர்கள் என நாம் முன்னிறுத்தும் வரிசை நமக்களிப்பது எரிச்சலையும் சீண்டலையும் துயரையும் சரிவையும் மட்டும் தானா? ஆம். ஒரு வகையில் அது உண்மையே. நவீன இலக்கியம் அல்ல பொதுவாக இலக்கியம் என அறியப்படும் எதுவும் ஏன் கலையென உணரப்படும் எதுவும் மனிதனை மகிழ்விப்பதற்காக வளர்க்கப்பட்டவை அல்ல. மனிதனுக்குள் "அறிதலின் பரவசத்தை" கலை நிறைக்கலாம். ஆனால் நிச்சயம் அது மகிழ்விப்பதில்லை.

ஏன் இந்த முரண்? அடிப்படையில் வாழ்க்கை என நாம் வகுத்து வைத்திருப்பதற்கு(வேலை குடும்பம் சோறு போன்றவை)வெளியே சென்று நாம் தேடி அடைவது அத்தனையும் நம்மை மகிழ்விக்க வேண்டும் பரவசத்தில் ஆழ்த்த வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்பு ஒரு "சராசரி" மனதில் இருப்பது இயல்பே. அந்த சராசரி மனம் "உயர்கலை" என நம்புவது அறியாத ஒரு உலகை சித்தரிப்பதையோ தன் உணர்வுநிலைகளுக்கு எதிர்திசையில் நகர்ந்து "பதற்றப்படுத்தும்" எழுத்தையோ தான். இது ஒரு பழைய மன அமைப்பின் தொடர்ச்சி தான். நம்முடைய இளமையில் கூட நாம் கேட்ட கதைகள் எதுவும் "இங்கு இப்போது" நடப்பதில்லை. சமகாலத்தன்மை கொண்ட கதைகள் கூட ஏதோவொரு அறியா நிலத்தில் நடக்கின்றன அல்லது அடையாளங்கள் ஏதுமற்ற கற்பனை மனிதர்களை அக்கதைகள் கொண்டிருக்கின்றன. ஆனால் இலக்கியம் தன் வாசகனிடத்தில் ஒரு "நிகழும்" மனநிலையைக் கோருகிறது. சங்கக் கவிதைகளோ குறளோ கம்ப ராமாயணமோ இன்றெழுதப்படும் ஒரு சிறுகதையோ இந்த நிகழ் மனநிலை கொண்ட வாசகனால் வாசிக்கப்படும் போது மட்டுமே அது நவீன வாசிப்பை பெறுகிறது. ஒரு நவீன வாசகன் இலக்கிய வாசிப்பின் வழி தேடுவது மகிழ்ச்சியை அல்ல அறிதலையே. அவனது நோக்கம் தன்னுள் நிகழ்ந்திருக்கும் அறிதல் மட்டுமே. அதனால் தான்  அவன் ஒரு இலக்கிய படைப்பை தன் அத்தனை ஆயுதங்களுடனும் தீவிரமாக எதிர்கொள்கிறான். அவனுடைய வாழ்வனுபவங்கள் வரலாற்று வாசிப்பு பிற அறிதல்கள் என அத்தனையையும் கொண்டு ஒரு இலக்கிய படைப்பை புரிந்து கொள்ள முயல்கிறான். இத்தகைய தேடலில் இருக்கும் ஒருவன் எந்தவொரு இலக்கிய ஆக்கத்தையும் காலத்தை மட்டுமே கொண்டு "பழையது புதியது" என எளிதாக புரிந்து கொள்வதில்லை. நவீன இலக்கியம் என வரையறுக்கப்படும் கடந்த இரண்டிலிருந்து மூன்று நூற்றாண்டு காலத்துக்குள் எழுதப்பட்ட படைப்புகள் எவ்வளவு தீவிரமான வாசகர்களை கடந்து "இன்றை" வந்து அடைந்திருக்கும். அவை எத்தனை கோணங்களில் விவாதிக்கப்பட்டிருக்கும் விமர்சிக்கப்பட்டிருக்கும். அனைத்தையும் கடந்து இன்றும் மனித மனத்திற்கு அளிக்க ஏதோவொன்றை தன்னுள் கொண்டிருப்பவற்றையே நாம் பேரிலக்கியங்கள் எனச் சொல்கிறோம்.

டி.எஸ்.எலியட் தன்னுடைய "செவ்வியல் என்றால் என்ன?" (What is a classic) என்ற உரையில் செவ்வியலின் அடிப்படை குணமாக முதிர்ச்சியை சொல்கிறார். (முதுமை அல்ல. முதிர்ச்சி (maturity) ). மன முதிர்ச்சி(maturity of mind),மொழியைக் கையாள்வதில் முதிர்ச்சி(maturity of language), பார்வைக்கோணத்தில் முதிர்ச்சி (maturity of manners) மற்றும் பொதுமொழியில் முழுமையடைதல்(perfection of common style) என்ற இந்த நான்கு காரணிகளையும் ஒரு செவ்வியல் படைப்பு கொண்டிருக்கும் எனச் சொல்கிறார். அதோடு ஒரு செவ்விலக்கிய ஆசிரியன் தொடர்ச்சியான தேடலின் வழியாகவே உருவாக முடியும் என்றும் அதற்கான சூழலும் நிலவ வேண்டும் என்றும் சொல்கிறார்.

ரஷ்யாவின் மாபெரும் இலக்கிய ஆசிரியர்கள் அனைவரும் ஏறத்தாழ சமகாலத்தவர்களாக இருப்பதைக் காண்கிறோம். போரும் வாழ்வும், குற்றமும் தண்டனையும் என மாபெரும் நாவல்கள் குறைந்த கால இடைவெளியில் அம்மொழியில் எழுதப்பட்டிருக்கின்றன. இதற்கு முக்கிய காரணம் ரஷ்யாவில் தொடர்ச்சியாக ஆங்கிலம் பிரஞ்சு என அயல் இலக்கிய வாசிப்பு நிகழ்ந்தது.  புஷ்கின் துர்கனேவ் என ஒரு வலுவான முன்னோடி படைப்பாளிகளை அம்மொழி ஏற்கனவே கொண்டிருந்தது. இத்தகைய சூழலில் தான் எலியட் குறிப்பிடும் "முதிர்ச்சிகள்" நிகழ முடியும். அவ்வகை முதிர்ச்சியடைந்த ஒரு சூழலில் இருந்தே டால்ஸ்டாயும் தஸ்தாவெய்ஸ்கியும் எழுகின்றனர். தஸ்தாவெய்ஸ்கி குற்றமும் தண்டனையும் நாவலில் நடத்தியிருக்கும் தேடலின் தொடர்ச்சியையே நாம் கரமசோவ் சகோதர்களில் காண்கிறோம். இன்னும் தீவிரமாக இன்னும் உக்கிரமாக அத்தேடல் நடைபெறுகிறது. எலியட் அக்கட்டுரையில் செவ்விலக்கியம் சமூகத்தின் ஒட்டுமொத்த ஏற்பையும் பெறும் படைப்பாகவே இருக்க இயலும் என்கிறார் (கம்பராமாயணமோ குற்றமும் தண்டனையோ மொத்த சமூகத்தாலும் வாசிக்கப்பட்டிருக்காது. ஆனால் அவை உருவாக்கிய விளைவுகளை சமூகத்தில் காண முடியும்.) ஏனெனில் அவை மிக ஆதாரமான நிரந்தரமான கேள்விகளுக்கு பதில் தேடுவதையே தங்கள் "உடலின்" வழியாக முயல்கின்றன. இந்த நாவலும் அப்படியான அடிப்படை கேள்விகளை மனநிலைகளை நோக்கியே பேசுகிறது.

உலகின் எந்த முதிர்ச்சியடைந்த சமூகத்தை ஆராய்ந்தாலும் குடும்பம் அதன் அடிப்படை அமைப்பாக இருப்பதைக் காணலாம். அதிலிருந்து பின்னப்படும் உறவு வலை தான் ஒரு சமூகமாக பரிணமிக்கிறது. அந்த வலைகளுக்கு அல்லது குழுக்களுக்கு இடையேயான உரையாடல் தான் பெருஞ்சமூகங்களை அமைக்கிறது. வணிகம் மதம் லட்சியம் என எத்தனையோ காரணிகள் இந்த அமைப்பை வலுப்படுத்துவதாக அமைகின்றன. இந்த அமைப்பு விரியுந்தோறும் அவற்றில் உள்ள கூறுகளுக்கு இடையேயான தொடர்பு நெகிழ்வானதாக மாறுகிறது. சுருங்கும்போது இறுக்கம் உடையதாக மாறுகிறது. விரிவு என இரு ஊழியர்களுக்கு அல்லது ஒரு ஊழியருக்கும் பணியமர்த்தியவருக்குமான உறவைச் சொல்லலாம். சுருங்குதல் என குடும்ப அமைப்பைச் சொல்லலாம். (விரிவு சுருக்கம் போன்ற சொற்களை வசதிக்காக மட்டுமே பயன்படுத்துகிறேன்).ஏனெனில் குடும்பம் என்ற அடிப்படை அமைப்பின் உறுப்பினர்கள் தொடர்ச்சியாக "பரு வடிவில்" தொடர்பில் இருப்பவர்கள். அவர்களின் உடல் ரீதியான தொடர்பு வகுக்கப்பட்டதாக தெளிவானதாக இருந்தாக வேண்டும். தங்கை முறை வரும் பெண்ணை பத்து வயது தாண்டியவுடன் அண்ணனின் அருகில் படுக்க வைப்பதை இப்போதும் கூட நம்மால் ஏற்க முடியாதல்லவா?

தாய் தந்தை மகன் மகள் என இவ்வுறவுகளுக்கு இடையேயான தொடர்பு ஒரு குறிப்பிட்ட சமூகம் முழுவதிலும் ஒரு வகையானதாக இருக்கிறது. சிற்சில வேற்றுமைகளுடனும் பெரும்பாலான சமூகங்களின் நிலையும் இதுதான். (தாய் மகன் உடலுறவை கூட அனுமதிக்கும் அதிதீவிர மதக்குழுக்களை விட்டுவிடலாம்). நம்முடைய ஒற்றுமை குறித்த கனவுகள் அத்தனையும் குடும்பம் என்ற அமைப்பை இலக்காக்குவதை காணலாம். வசுதைவ குடும்பகம்,யாவரும் கேளிர் என உலகை ஒரு குடும்பமாக்கவே கற்பனையும் எழுச்சியும் கொண்ட மனம் விழைகிறது. இன்றுவரை பெண்ணை தாயாகவும் ஆணை தந்தையாகவும் உணர்வதே காதலின் கனிவின் உச்சமென பெரும்பாலும் நம்பப்படுகிறது. இதற்கான அடிப்படை நியாயங்கள் என்ன? இவ்வுறவுகள் மட்டுமே அடிப்படை நம்பகத்தன்மையுடன் இருக்கின்றன. மனைவியிடம் அதிகமான வன்முறையை பிரயோகிப்பவன் கூட மகளிடத்தில் கனிவதை கண்டிருப்போம். இதுதான் உலகின் நடைமுறை என இதற்குள் தான் உலகம் தங்கி வாழ்கிறது என்ற நம்பிக்கை உடையவர்களை ஒரு நூற்றாண்டுக்கு   முன் கரமசோவ் சகோதர்கள் எப்படி அசைத்திருக்கும் என்று கற்பனை செய்து பார்க்கிறேன். ஏனெனில் குடும்பம் என்ற அடிப்படை அலகின் மீதுகூட நம்பிக்கையற்ற ஒரு தகப்பனிடமிருந்து இந்த நாவல் தொடங்குகிறது. முதல் மனைவியை பணத்திற்கென மணம்புரிந்து கொள்கிறார் ஃபியோதர் பாவ்லோவிட்ச் கரமசோவ். திமித்ரி என்ற மகனை ஈன்ற பிறகு முதல் மனைவி இறக்க அழகாக இருக்கிறாள் என இன்னொரு பெண்ணை மணம்புரிந்து கொள்கிறார். அவளும் இவான் ,அலெக்ஸி என்ற இரண்டு பிள்ளைகளை ஈன்றுவிட்டு  இறந்து போகிறாள். இந்த மூன்று மகன்களும் தந்தையை அறியாமல் வளர்கின்றனர். ஒரு புத்தி பேதலித்த பெண்ணுக்கு பிறக்கும் ஸ்மெர்தியாகோவ் என்ற இளைஞன் பியோதரின் மகனாக இருப்பதற்கான வாய்ப்பும் இந்த நாவலில் சொல்லப்பட்டுள்ளது.தந்தையும் மகன்களைப் பற்றிய எந்த அக்கறையும் அற்றவராக தன் மாளிகையில் இலக்கற்ற வாழ்க்கையை வாழ்ந்து களிக்கிறார்.

நவீன இலக்கியம் வாழ்வில் நிகழ்த்திய அல்லது வாழ்வென நம்பப்பட்டதன் மீது நிகழ்த்திய சிதைவு இது. இவ்வகையான ஒரு தகப்பனை அவனது பல்வேறு சாத்தியங்களுடன் நேரில் அறிந்திருப்போம் அல்லது சொல்லப்பட்ட கதையாக கேட்டிருப்போம். ஆனால் கரமசோவ் போன்றதொரு ஒரு தகப்பனை இலக்கியம் அதற்கு முன் கண்டிருப்பது சந்தேகமே. கரமசோவ் என்ற அப்பாவையும் திமித்ரி,இவான்,அலெக்ஸி என்ற மூன்று மகன்களையும் மையப்பொருளாகக் கொண்டு மதம்,காதல்,காமம்,லட்சியம்,பேதைத்தனம்,தூய்மையான அன்பு என பல்வேறு சாத்தியங்களின் வழியாக அவர்களுக்கு இடையேயான உறவை மிக நீண்ட பின்புலத்தில் வைத்து விசாரிக்கிறது இப்படைப்பு.

கரமசோவ் சகோதர்களின் கதையை இங்கு அப்படியே திரும்பச்சொல்வது மிக எளிய இலகுவான செயல். ஆனால் அதை நான் செய்யப்போவதில்லை. மாறாக ஒரு பேரிலக்கியத்தை வாசிப்பதற்கான சில அடிப்படைகளை பேரிலக்கியங்களை தொடர்ந்து வாசிக்கிறவன் என்ற முறையில் சொல்லலாம் என நினைக்கிறேன்.

நாவல் என்ற வடிவத்திடன் எதிர்பார்க்கக்கூடாதா ஒரு குணம் சீரான கதையொழுக்கு. கரமசோவ் சகோதர்கள் இக்குணத்தை மிக வெற்றிகரமாக நிறுவுகிறது. கதையின் மையமென அப்பா மற்றும் மகன் கரமசோவ்களை சொல்லலாம். ஆனால் அவர்களையும் கடந்து விரிவதே இதனை பேரிலக்கியமாக நிறுத்துகிறது. முதலில் தஸ்தாவெய்ஸ்கி தன் கதாப்பாத்திரங்கள் யாரிடமும் வெறுப்பும் விலக்கமும் கொள்வதில்லை. எலியட் குறிப்பிடும் maturity of manners என இதை நான் குறிப்பிடுவேன். அவர் தன் பாத்திரங்களை ஒரு வகையான குணம் மேலோங்கியவர்களாக சித்தரிக்கிறார். உதாரணமாக திமித்ரி இச்சையின் வடிவம். தன் காமத்தை நிறைவு செய்து கொண்டு களித்திருக்க விழையும் ஒரு மேட்டுக்குடி ஆண். அவனது கருணை கோபம் அனைத்திற்கும் அவன் தன்னைக் குறித்து கொண்டிருக்கும் அப்பட்டமான ஆணவமே காரணமாக அமைகிறது. ஆனால் அதை ஒரு தீய குணமாக தஸ்தாவெய்ஸ்கி காட்ட விழையவில்லை. அது அவன் குணம். அது போல அலெக்ஸி நிலைதடுமாறாதவனாகவே இறுதி வரை வருகிறான். இந்த நாவலில் நம்மை அதிகமாக நிலையழியச்செய்யும் பகுதிகள் அலெக்ஸியின் முன்னிலையில் தான் நிகழ்கின்றன.

காத்ரீனா திமித்ரியை காதலிக்கிறாள். அந்த காதலுக்கான காரணம் இன்றுவரை எதுவும் விளக்கி விட முடியாத தீராத மர்மங்களில் ஒன்று. திமித்ரி அவள் காதலை ஏற்கத் தயங்குகிறான். மாறாக அவன் க்ருஷென்காவை காதலிக்கிறான். க்ருஷென்கா அறியா இளமையில் ஒருவனால் ஏமாற்றப்பட்டு ஒரு வயதான அடகுக்கடைக்காரனின் மனைவி போல வாழ்ந்து வருகிறவள். அவளும் அடகுக்கடை நடத்துகிறவளே. அவளது அழகில் மனமிழந்தவனாக அவளை அடைந்துவிடும் மூர்க்கத்துடன் திமித்ரி இருக்கிறான். அலெக்ஸி முதன்முறையாக காத்ரீனாவை சந்திக்கச் செல்லும் போது அங்கு க்ருஷென்காவை பார்க்கிறான். தீயவளாக அதுவரை மனதில் உருவாகியிருக்கும் சித்திரம் அழிந்து போகிறது. ஒரு குழந்தை போல அவள் கேத்ரீனாவிடம் நடந்து கொள்கிறாள். ஆனால் அவளது தீமை (அல்லது அப்படி வகுத்துவிட முடியாத ஒன்று) வெளிப்படும் இடத்தில் காத்ரீனாவுடன் சேர்ந்து அலெக்ஸியும் நிலையழிகிறான். அதைத்தொடர்ந்து பல இடங்களில் மனிதர்களின் இருளை தரிசிப்பவனாக அலெக்ஸி இருக்கிறான். பாதிரியார் பயிற்சியில் இருப்பவன் அலெக்ஸி. அவனது ஆசிரியரான ஜோஸிமாவின் வழியாக தந்தை கரமசோவுக்கும் மூன்று மகன்களுக்கும் நிகழும் பேச்சு வார்த்தையில் தான் நாவல் தொடங்குகிறது.

இங்கு இன்னொரு சிக்கல் முளைக்கிறது. க்ருஷென்காவை அடைந்துவிடும் துடிப்பு ஃபியோதர் பாவ்லோவிட்ச் கரமசோவிடமும் உள்ளது. ஒரு பாரம்பரிய மனம் ஏற்றுக் கொள்ள மறுக்கும் இடம் அது. உண்மையில் இந்த நாவலில் நேரடியாகப் புரிந்து கொள்ள முடியாதவர்கள் என ஃபியோதர்,க்ருஷென்கா,இவான்,காத்ரீனா நால்வரையும் சொல்லலாம். மிகமிக சிக்கலான மன அமைப்பினை பெற்ற இப்பாத்திரங்களால் நாவல் மேலும் சிக்கலாக ஆகிறது. ஜோஸிமா போன்ற அற்புதமான ஒரு பாத்திரமும் அவர் தன்னை தேடிவருபவர்களிடம் காட்டும் பரிவுமென ஒருபுறமும் பியோதர், திமித்ரி, இவான் என வெறுப்பின் வேட்கையின் தந்திரத்தின் மானுட வடிவங்கள் அடுத்த அத்தியாயம் மறுபுறமும் என நகரும் இந்த நாவலை உள்வாங்குவது நிச்சயம் சிரமம் தருவதே. புனைவினை interplay of characters என்று வரையறுத்தால் இந்த நாவல் அதில் ஒரு சிகரம் எனலாம். ஜோஸிமாவின் அத்தியாயங்கள் அன்பின் தியாகத்தின் வழியேயான மீட்பினை பேசுகின்றன. மகனை இழந்த ஒரு அன்னையிடமும்,மகன் இறந்து விட்டானோ என சந்தேகம் கொள்ளும் ஒரு அன்னையிடமும் அவர் சொற்கள் நம்பிக்கையை விதைக்க அறுபது கோபெக்குகளை ஜோஸிமாவிடம் கொடுத்து தன்னினும் ஏழ்மை நிலையில் உள்ள ஒருவருக்கு அதை கொடுக்கும்படி சொல்லி ஜோஸிமாவிற்கு ஆசியளித்துவிட்டுச் செல்லும் பெண் நம்முள் நம்பிக்கையை விதைக்கிறாள். மறுபுறம் மகன் விரும்பும் பெண்ணின் மீது வேட்கை கொள்ளும் தகப்பன் தகப்பனின் பணத்தையும் அதிகாரத்தையும் கண்டு பொறாமை கொள்ளும் மகன் என நம்பிக்கையிழப்பை அளிக்கும் கணக்குகள்.

மரணப்படுக்கையில் ஜோஸிமா நிகழ்த்தும் உரையும் அதற்கு பிந்தைய அத்தியாயங்களில் இவான் அலெக்ஸியிடம் சொல்லும் "The grand inquisitor" என்ற கதையும் ஒன்றுக்கொன்று முழுமையான எதிர்த்தன்மை கொண்டவை. இரண்டும் கதைகள் என்பதைதத்தாண்டி சொல்கிறவர்களின் குணத்தை பிரதிபலிப்பவையாக  அமைகின்றன. ஜோஸிமாவின் உரையில் சகோதரனின் மரணத்தால் பாதிக்கப்பட்டு கிறிஸ்துவை நெருங்கி தன் உடல் வலிமையாலும் ஆணவத்தாலும் அவரை விலகி அதை உணரும் கணம் மீண்டும் அவரைப் பற்றுகிறவை நாம் காண்கிறோம். இவானின் கதையில் கடவுளை விசாரணை செய்யும் தந்திரமிக்க ஒரு பாதிரியாரை.  இந்த எதிரீடுகள் தான் இன்றுவரை இந்த நாவலை ஈர்ப்புமிக்கதாக நிறுத்துகின்றன. ஜோஸிமாவின் நம்பிக்கையையும் கருணையையும் நிறைக்கும் பேருருரையை கேட்கும் அலெக்ஸி அடுத்த அத்தியாயத்தில் கவர்ச்சிமிக்கவளான  க்ருஷென்காவை தேடிச்செல்கிறான். அவனை அவள் முத்தமிடுகிறாள் ஈர்க்க முயல்கிறாள். அலெக்ஸியின் நம்பகத்தன்மையை கள்ளமின்மையை தஸ்தாவெய்ஸ்கி சோதிக்கும் இடமாக இதை வாசிக்கலாம். அவன் மீண்டு விடுகிறான். அதோடு அவள் தன்னை இளவயதில் ஏமாற்றியவனிடம் திரும்பச் செல்கிறாள். அதே இரவில் ஃபியோதர் பாவ்லோவிட்ச் கொல்லப்படுகிறார்.

தன் இளமையில் தன்னை ஏமாற்றியவனை க்ருஷென்காவால் விரும்ப முடியவில்லை. க்ருஷென்கா தன் காதலை திமித்ரியிடம் கண்டு கொள்ளும் அதேநேரம் இக்கொலைப்பழி அவன் மீது வந்து விழுகிறது. க்ருஷென்கா தன் காதலை உணர்ந்த பிறகு ஒரே மாதிரியானவளாக மாறிவிடுகிறாள். தன் நிலையழிவும் வன்மும் நீங்கி திமித்ரியின் காதலியாக மட்டுமே தன்னை உணர்கிறாள். அதேநேரம் மற்றொரு சிக்கலான பாத்திரமான ஃபியோதர் கொல்லப்பட்டிருக்கிறார். நிலையழிவு கொண்டவர்களாக எஞ்சுவது இவானும் காத்ரீனாவுமே.

ஃபியோதரை திமித்ரி கொலை செய்யவில்லை என்றாலும் அவனே தான் கொலை செய்தான் என்று எண்ணும்படி எல்லா ஆதாரங்களும் கிடைக்கின்றன. ஃபியோதர் பாவ்லோவிட்சின் கொலை நடந்தபிறகு அதுவரை மனிதர்களின் அக நாடகமாக நடந்து கொண்டிருந்தவை புறத்தில் அள்ளி வைக்கப்படுகின்றன. இது தஸ்தாவெய்ஸ்கியின் புனைவுகளின் முக்கியமான பண்பு. அகத்தில் ஒரு மனிதராக நாம் நம்மை புனைந்து கொண்டிருக்கிறோம் அல்லது அதை நம்பி வாழ்ந்து வருகிறோம். நம் அகத்துக்கு நெருக்கமானவர்களிடம் வெளிப்படும் நாம் அல்ல ஒரு சமூக மனிதனாக வெளிப்படும் நாம். அகம் சமூகக் கட்டுப்பாடுகளை அறியாதது. அது மேன்மைகளும் கீழ்மைகளும் அறியாதது. ஒரு குழந்தையின் வளர்ச்சியில் இதை நாம் காணலாம். பள்ளிக்கூடம் ஒரு குழந்தையை எப்படித் திமிற வைக்கிறது. ஆனால் அது மெல்ல மெல்ல தன் அகத்தையும் புறத்தையும் பிரித்துக் கொள்கிறது. ஒன்று மற்றொன்றில் பிரதிபலிக்காதவாறு வளர்கிறது. ஆனால் அகம் ஒரு சமூக நிறுவனத்தால் (நீதிமன்றம் குற்றவிசாரணை) கேள்விக்குள்ளாக்கப்படும் போது மனம் கொள்ளும் சஞ்சலங்கள் மிகமிக நுட்பமானவை. தஸ்தாவெய்ஸ்கி அதை மிகுந்த நம்பகத்தன்மையுடன் சித்தரிக்கிறார். நம்முடைய அகத்தை ஒரு நாடகத்தன்மையுடன் தான் பொதுவில் வைக்கிறோம். அந்த நாடகத்தன்மையை மிக நேர்த்தியாக நெருங்கிச் செல்கிறது இப்படைப்பு. ஒருவகையில் தஸ்தாவெய்ஸ்கியின் பாத்திரங்கள் அனைவரும் கொந்தளிப்பானவர்களாக இருப்பதற்கு அவர்கள் அகம் பொதுவில் வைத்து கேள்விகேட்கப்படுவதே என்று தோன்றுகிறது.

நாவலில் அதுவரை பேசப்பட்டவை வேறொரு பரிணாமத்தில் உயிர்கொண்டு வருகின்றன. ஃபென்யா,ஃபெட்ரோச்சின்,மேடம் ஹோலகாவ் என சிறுசிறு பாத்திரங்கள் கூட முக்கியமானவையாக எழுந்து வருகின்றன. ஃபியோதர் பாவ்லோவிட்சை யார் கொன்றது என்ற கேள்வி ஒரு கட்டத்தில் அவரை "எது" கொன்றது என்ற எல்லையில் கொண்டு சென்று நம்மை நிறுத்துகிறது. திமித்ரி அக்கொலையை செய்யவில்லை என்பது அனைவருக்கும் நன்றாகவே தெரிகிறது. உள்ளூர ஒருவர் கூட அவன் கொலை செய்ததாக நம்பவில்லை. ஆனால் எல்லா சாட்சியங்களும் அவனுக்கு எதிராக நிற்கின்றன. இவானையும் தந்தையின் மரணம் நிலையழியச் செய்கிறது. அவனும் நோயில் விழுகிறான். இறுதியாக நீதிமன்றத்தில் திமித்ரி தான் கொலை செய்தான் என்ற அரசுத்தரப்பு வழக்கறிஞரின் வாதம் மற்றும்  அவன் கொலை செய்யவில்லை என்ற எதிர்தரப்பு வழக்கறிஞரின் வாதத்தின் வழியாக நாவல் உச்சத்தை நோக்கி நகர்கிறது. அரசுத் தரப்பு மரபின் தரப்பாக உடைந்துவரும் மதிப்பீடுகளைக் கண்டு பதற்றப்படுவதாக தன் வாதத்தை முன் வைக்க எதிர்தரப்பு நவீனத்தை ஏற்றுக் கொள்ளச் சொல்லும் மனிதாபிமானம் மிக்க்தரப்பாக தன்னை முன் வைக்கிறது.  அந்த நேரத்தில் இவானும் காத்ரீனாவும் நிகழ்த்தும் செயல்கள் தீர்ப்பில் வலுவான பாதிப்பை செலுத்துகின்றன. ஒரு பெரும் துயரைத் தருவதோடு நாவல் முடிவடைகிறது.

இந்த நாவல் நம்முள் எழுப்பும் கேள்வி என்றென்றைக்குமான ஒன்று. குற்றம் முழுக்க முழுக்க புறவயமானது. அதை விளக்க உளவியல் கூறுகள் , வாழ்க்கைச்சூழல் போன்றவை உதவலாம். ஆனால் பாவ உணர்வு முழுவதும் அகவயமானது. குற்றமும் தண்டனையும் நாவலின் ராஸ்கோல்னிகாவ் தான் இழைத்த குற்றத்தை பாவமாக உணர்ந்து அதற்கான தண்டனையை அனுபவிக்கச் செல்கிறான். குற்றத்தை தர்க்கப்பூர்வமாக விளக்க முடியும். ரஸ்கோல்னிகாவ் அந்த நாவல் முழுவதும் செய்து கொண்டிருப்பது அதையே. ஆனால் பாவ உணர்வை அப்படி விளக்க முடியாது. அது உணர்வு மட்டுமே. அந்த உணர்வின் அடிப்படையில் தான் சமூகம் கட்டப்பட்டுள்ளது. ஃபியோதர் பாவ்லோவிட்சை நாம் அவ்வளவு வெறுப்பதற்கு காரணம் அவருக்குள் அந்த பாவ உணர்வு இல்லையென்பதால் தான். நாவல் முழுக்க இவானும் இந்த பாவ உணர்வு இல்லாமல் தான் வருகிறான். ஆனால் இறுதியில் அவ்வுணர்வு அவனை வலுவாக தாக்கும் போது வீழ்கிறான். குற்றமும் தண்டனையும் நாவலின் மர்மலாதோ குடும்பத்தை நினைவுறுத்தும் வகையில் இந்த நாவலில் இலுஷா என்ற சிறுவனின் குடும்பம் வருகிறது. அச்சிறுவனும் ஒரு நாயைக் கொன்றுவிட்டோம் என்ற பாவ உணர்ச்சியால் நோயில் விழுகிறான். அது இறக்கவில்லை என்பதை அறிந்த நிறைவுடன் அவன் இறந்து போகிறான். இன்னும் முன் சென்று ஜோஸிமாவைப் பார்த்தால் அவரையும் அவ்வுணர்வு தாக்கியிருப்பதை காண முடிகிறது. அதன் நிழலே படாமல் வருகிறவன் அலெக்ஸி மட்டுமே. தனிமனிதனின் அகம் பிரம்மாண்டமாக வளர்ந்து நிற்கும் இக்காலத்தில் தஸ்தாவெய்ஸ்கி முன் வைக்கும் இந்த தரிசனம் இன்றியமையாதது. ஏனெனில் இன்று நம்முடைய மனச்சாய்வினால் எவ்வளவு பெரிய தீங்கையும் தர்க்கப்பூர்வமாக நியாயப்படுத்திவிடத் தயாராகி இருக்கிறோம். அப்படிப்பட்ட மனமுடையவர்களை நோக்கி இடைவிடாது இரைஞ்சுவதாக இருக்கின்றன இப்புனைவுகள். அதை வெறும் இரைஞ்சலாக அல்லாமல் அதே தர்க்க நியாயங்கள் கொண்ட பாத்திரங்களையும் நாவலுக்குள்ளே அமைத்து அவர்களின் புத்திக்கூர்மையுடன் நம்மை உரசிப் பார்த்துக் கொள்ளச் சொல்கின்றன தஸ்தாவெய்ஸ்கியின் படைப்புகள். தர்க்கங்கள் தோற்று மனதின் நீதியுணர்ச்சி வெல்லும் புள்ளிகளை இந்த நாவலில் கண்டாலும் அதுவும் பயனற்றுப் போவதையும் சொல்லிவிட்டுத்தான் நகர்கிறது. அப்படியெனில் இந்த நீதியுணர்ச்சியும் குற்றத்தை ஏற்றுக் கொள்ளும் மனநிலையும் நடைமுறையில் மனிதனுக்கு அளிப்பது எதை? அதற்கான பதிலை இந்த நாவலை வாசிக்கிறவர்கள் அடைய முடியும் என நம்புகிறேன்.